اوست كه بر بندگان خود قاهر و مسلط است و اوست حكيم آگاه .
كلمه ي ((قهر))، به آن نوع غلبه اي گفته مي شود كه مقهور، ذليل در برابر قاهر باشد.
در آيه ي 14، ولايت و رزّاقيّت خدا مطرح بود: (وليّا...و هو يطعم ) در آيه ي 15، قهر و قيامت الهي : (انّي اخاف ...عذاب ) در آيه ي 16، نجات و رحمت خدايي : (...فقد رحمه ) در آيه ي 17، حل ّ مشكلات و رسيدن به خيرات : (فلا كاشف له الاّ هو) و در اين آيه ، قدرت مطلقه ي خدا مطرح است : (و هو القاهر فوق عباده ).
1- از ديگران هراسي نداشته باشيم كه قدرت خدا فوق همه ي قدرت هاست . (و هو القاهر فوق عباده )
2- قدرت و قهاريّت خدا، همراه با حكمت و علم اوست . (الحكيم الخبير)
3- نفع و ضرر رساندن خداوند، بر اساس حكمت و آگاهي اوست . (يم سسك الله بضرّ... يمسسك بخير... و هو الحكيم الخبير)