خداوندآنان را به استهزا مى گيرد و آنان را در طغيانشان مهلت مى دهد تا سرگردان شوند.
كلمه يَعمهون از عَمَه مثل عَمى مى باشد، لكن عمى كورى ظاهرى را گويند و عمه كورى باطنى است. (184)
امام رضا عليه السلام در تفسير اين آيه مى فرمايد: خداوند، اهل مكر و خدعه و استهزا نيست، لكن جزاى مكر و استهزاى آنان را مى دهد. (185) همچنان كه آنان را در طغيان و سركشى خودشان، رها مى كند تا سر درگم و غرق شوند. و چه سزايى سخت تر از قساوت قلب و تسلّط شيطان و وسوسه هاى او، ميل به گناه و بى رغبتى به عبادت، همراهى و همكارى با افراد نا اهل و سرگرمى به دنيا و غفلت از حقّ كه منافقان بدان گرفتار مى آيند.
منافقان، دوگانه رفتار مى كنند و لذا با آنها نيز دو گونه برخورد مى شود؛ در دنيا احكام مسلمانان را دارند و در آخرت كيفر كفّار را مى بينند.
1- كيفرهاى الهى، متناسب با گناهان است. در برابر انّما نحن مستهزؤن، اللَّه يستهزئ بهم آمده است.
2- منافقان با خدا طرفند، نه با مؤمنان. (آنها مؤمنان را مسخره مى كنند، ولى خدا به حمايت آمده و پاسخ مسخره ى آنان را خودش مى دهد.) اللَّه يستهزئ بهم
3- استهزا، اگر به عنوان پاسخ باشد مانعى ندارد. نظير تكبّر در مقابل متكبّر. اللَّه يستهزئ بهم
4- از مهلت دادن وزياده بخشى هاى خداوند، نبايد مغرور شد. يمدّهم فى طغيانهم
5 - سركشى و طغيان، زمينه اى براى سر درگمى هاست. فى طغيانهم يعمهون
184-تفسير كشّاف.
185-تفسير نورالثقلين، ج 1، ص 30.