(بني اسرائيل ) گفتند: اي موسي ! تا وقتي كه آنها (جباران ستمگر) در آن شهرند، ما هرگز وارد آن نخواهيم شد. پس تو و پروردگارت برويد (و با آنان ) بجنگيد، ما همانا همين جا نشسته ايم .
مكّه وبيت المقدّس ، هر دو سرزمين مقدّسند. امّا موسي (ع) كه به قوم خود فرمود: وارد آن شويد و با دشمن بجنگيد، بهانه آورده و از فرمان او تخلّف كردند، ولي مسلمانان در سال ششم هجري كه به قصد عمره در ركاب پيامبر(ص ) تا نزديكي مكّه آمدند، اگر ممانعت آن حضرت نبود، به شهر حمله مي كردند. در اين سفر، ((صلح حديبيه )) واقع شد. آري هر دو قوم به دروازه دو شهر مقدّس رسيدند، ولي يكي چنان گريزان از جنگ ويكي چنين سلحشور.
سستي بني اسرائيل در مبارزه با دشمن ، چنان مشهور بود كه مسلمانان نيز پيش از شروع جنگ بدر (در سال دوّم هجري ) وهنگام ورود به مكّه (سال ششم ) مي گفتند: ما همچون بني اسرائيل نيستيم كه ((انّا ههنا قاعدون )) بگوييم ، همواره در ركاب تو آماده ي جنگيم .
تلاش رهبران الهي در انجام وظايفي كه بر عهده دارند، تنها در صورت همراهي مردم به ثمر مي رسد.
1- بني اسرائيل ، نمونه ي بي ادبي ، بهانه جويي ، ضعف و رفاه طلبي بودند. (يا موسي انّا لن ندخلها ابدا...) در كلمه ((لن ندخلها))، جسارت آنان در مقابل فرمان خدا آشكار است . در كلمه ي ((أبدا))، اصرار بر جسارت ديده مي شود. در كلمه ي ((اذهب ))، توهين به حضرت موسي مشاهده مي شود. در كلمه ي ((ربّك ))، توهين به ذات پروردگار وجود دارد و نشانگر ضعف ايمان آنان است . ((قاعدون ))، رفاه طلبي آنان را مي رساند، نه عزّت جويي را.
2- مردم بايد خود به اصلاح جامعه بپردازند، نه آنكه تنها از خداوند و رهبران ديني توقّع اصلاح داشته باشند. (فقاتلا انّا ههنا قاعدون )
3- آرزوي پيروزي بدون كوشش ، خردمندانه نيست . (فقاتلا انّا ههنا قاعدون )