همانا خداوند، اين كه به او شرك ورزيده شود نمى بخشد، ولى هر چه پايين تر باشد، براى هر كه بخواهد مى بخشد. و هر كس به خداوند شرك ورزد به تحقيق گناهى بزرگ بر ساخته است.
موضوع شرك، بيش از دويست بار در قرآن مطرح شده و از هر گونه توجّه به غيرخدا، تحت هر عنوان (بت پرستى، رياكارى، گرايش هاى غير الهى، مادّه گرايى و...) انتقاد شده است. مضمون اين آيه، عيناً در آيه 116 همين سوره تكرار شده است و تكرار، عامل هدايت است.
از آنجا كه شرك، خروج از مدار حقّ و بريدن از خدا و پيوستن به ديگرى است، بدون توبه آمرزيده نمى شود، ولى اگر مشرك، دست از شرك بردارد و توبه ى واقعى كند، خداوند مى آمرزد. در آيه 54 سوره ى زمر، مى فرمايد: خداوند، همه گناهان را مى آمرزد، پس از رحمت او مأيوس نباشيد و به درگاهش توبه كنيد.
چون هيچ كس نمى داند نظر رحمت حكيمانه ى خدا متوجه چه كسى خواهد شد، پس جايى براى غرور و جرأت به گناه، باقى نمى ماند.
عوامل بخشش چند چيز است:
1- توبه.
2- انجام نيكى ها.
3- دورى از گناهان كبيره.
4- شفاعت.
5 - عفو الهى. (تمام موارد در اين آيه مطرح است)
امام صادق عليه السلام درباره ى يغفر ما دون ذلك فرمود: مقصود گناهان كبيره وگناهان ديگر است، (كه خداوند اگر بخواهد بدون توبه نيز مى بخشد). (301)
1- شرك، منفورترين گناه و مانع بخشايش الهى است. لايغفر ان يشرك به
2- بخشايش گناهان، مربوط به اراده ى حكيمانه خداست. لمن يشاء
3- شرك، ادّعايى بى دليل و دروغى بزرگ است. فقد افترى اثماً عظيما
301-اعراف، 163.