آيه: 40 قَالَ الَّذِي عِندَهُ عِلْمٌ مِّنَ الْكِتَابِ أَنَا آتِيكَ بِهِ قَبْلَ أَن يَرْتَدَّ إِلَيْكَ طَرْفُكَ فَلَمَّا رَآهُ مُسْتَقِرًّا عِندَهُ قَالَ هَذَا مِن فَضْلِ رَبِّي لِيَبْلُوَنِي أَأَشْكُرُ أَمْ أَكْفُرُ وَمَن شَكَرَ فَإِنَّمَا يَشْكُرُ لِنَفْسِهِ و َمَن كَفَرَ فَإِنَّ رَبِّي غَنِيٌّ كَرِيمٌ

ترجمه :

كسي (به نام آصف بن برخيا) كه به بخشي از كتاب (الهي ) آگاهي داشت (سليمان ) گفت : من آن (تخت ) را قبل از آن كه پلك چشمت بهم بخورد نزد تو مي آورم . (سليمان پذيرفت و او تخت را آورد.) همين كه (سليمان ) آن (تخت ) را نزد خود مستقرّ ديد، (به جاي غرور وتكبّر) گفت : اين (توانايي وزير من كه مقداري از علم كتاب و اسم اعظم را مي داند،) از لطف پروردگار من است ، تا مرا (با اين نعمت ها) بيازمايد كه آيا شكرگزارم يا كفران مي كنم ? و هر كس شكر كند، قطعا به سود خويش شكر ورزيده و هر كس كفران نمايد (به ضرر خويش گام نهاده ، زيرا) پروردگار من (از شكر مردم ) بي نياز و كريم است . (بي نيازي و كرامت ، براي خداوند ذاتي است و هرگز وابسته به شكر يا كفران كسي نيست ).