اى مردم! همانا از سوى پروردگارتان پند و اندرزى براى شما آمد كه مايه ى شفا براى آنچه در سينه هاى شماست و هدايت و رحمتى براى مؤمنان است.
موعظه، بازداشتنِ آميخته با هشدار و انذار است. (285)
شِفاء لما فى الصدور يعنى مايه ى پاكى روح وقلب از آفات روحى است. زيرا امراض روحى سخت تر از امراض جسمى است و هنر قرآن نيز در همين شفابخشى به امراض روحى است.
پيامبر اكرم صلى الله عليه وآله فرمود: اذا التبسَتْ عليكم الفِتن كاللّيل المُظلم فعليكم بالقرآن فانّه شافع مشفّع... در هجوم فتنه هاى تيره و وحشتناك، به قرآن پناه بريد كه هم موعظه است، هم شفا، هم نور و هم رحمت. (286)
امام صادق عليه السلام فرمود: شفاء لما فى الصدور من الامراض الخواطر و مشبّهات الامور قرآن، براى تمام امراض روحى و شبهات و افكار شفاست. (287)
گويا آيه اشاره به مراحل چهارگانه ى تربيت و تكامل دارد، يعنى:
الف: مرحله ى موعظه، نسبت به كارهاى ظاهرى. موعظة من ربّكم
ب: مرحله ى پاكسازى روح از رذايل. شفاء لما فى الصدور
ج: مرحله ى راهيابى به سوى مقصود. هدىً
د: مرحله ى دريافت رحمت الهى. رحمة للمؤمنين
1- نزول كتاب كه شامل موعظه و شفابخشى و هدايت و رحمت باشد، از شئون ربوبيّت الهى است. من ربّكم
2- قرآن، شفاى هر دردى است. درمان دردها را بايد از مكتب قرآن گرفت، نه مكاتب شرق و غرب. شفاء لما فى الصدور
3- قرآن براى همه ى مردم موعظه است، ولى تنها گروه حقّ پذير، مشمول هدايت و رحمت الهى مى شوند. يا ايّها الناس... هدىً ورحمةً للمؤمنين
285-مفردات راغب.
286-بحار، ج 92، ص 17.
287-تفسير نورالثقلين.