يا انذار ضمني را به همراه دارد. البته گاهي به پاداش يا كيفر تصريح مي‌شود و زماني بدون صراحت است و استنباط موعظت ضمني به لحاظ تصريح در مورد ديگر است.

خداوند غايب نيست و وقت عمل حاضر است و چيزي از او مخفي نيست: (وما كُنّا غائِبين)[1] و آنچه از نيكي پيش مي‌فرستيم، نزد خدا آن را مي‌يابيم: (وما تُقَدِّموا لاِنفُسِكُم مِن خَيرٍ تَجِدوهُ عِندَ اللّه)[2] و ذرّه‌اي در آسمان و زمين نيست كه از خدا پنهان باشد: (وما يَعزُبُ عَن رَبِّكَ مِن مِثقالِ ذَرَّةٍ فِي الاَرضِ ولافِي السَّماء)[3]، بنابراين خداوند به همه چيز آگاه و تواناست و هرگز فراموش نمي‌كند، از اين رو مطمئناً جزاي كارها را مي‌دهد، پس بايد كارهاي خير را انجام داد.

غرض آنكه اگر علم خداوند به طاعت و عصيان بي‌اثر بود هرگز در كنار امر به فضيلت و نهي از رذيلت، علم الهي مطرح نمي‌شد.

نكته: رحمت الهي بيش از غضب اوست، از اين‏رو به تبشير تصريح شده (وما تَفعَلوا مِن خَير) و تلويحاً نسبت به انذار هشدار داده شد، زيرا خدايي كه عالم به خير و طاعت است يقيناً عالم به شرّ و معصيت خواهد بود و طبق آن كيفر مي‌دهد؛ ليكن نامي از علم خدا به شرّ برده نشد.

تحصيل ره‌توشه

خداي سبحان همه مردم را به سوي حجّ (سفر الي الله) فرا خوانده: (واَذِّن

[1] ـ سوره اعراف، آيه 7.

[2] ـ سوره بقره، آيه 110.

[3] ـ سوره يونس، آيه 61.