امّا متون ديگر :

«وان ولوتن » مى نويسد : « علويان نظير آنهمه آزارى را كه در عهد خلفاى نخستين عباسى كشيدند ، هرگز به عمر خود نديده بودند» (103)

خضرى نيز مى گويد : « بهره خاندان على از قتل و طرد در زمان خلافت بنى هاشم (عباسيان ) بمراتب شديدتر و خشنتر از زمان بنى اميّه بود، بويژه در زمان منصور و رشيد و متوكّل ، در اين حكومت مجرّد تمايل داشتن به يكى از اولاد على اتّهامى كافى براى از دست دادن جان و مصادره اموال انسان بشمار مى رفت . اين سرنوشت گريبانگير برخى از وزرا و نزديكان هم شد » (104)

هنگامى كه ابراهيم بن هرمه در زمان منصور به مدينه وارد شد، يكى از علويان نزدش آمد . ابراهيم به او گفت : « از من دور شو، مرا مهدور الدّم مكن ..» (105)

به علاوه ، از داستان ديگر همين ابن هرمه چنين بر مى آيد كه عباسيان مردم را حتّى به خاطر دوستى با اهلبيت در زمان امويان ، مجازات مى كردند.

جلودى كسى بود كه از سوى رشيد مأمور هجوم بر خانه هاى آل ابيطالب شده بود. وقتى مأمون ولايتعهدى امام رضا را تصويب كرد ، جلودى به وى گفت :

« شما را به خدا مى سپارم اى امير مؤمنان از اينكه امرى را كه خدا ويژه شما نموده به دست دشمنان خود بسپارى . يعنى همان كسانى كه به دست پدران شما بقتل مى رسيدند و پيوسته آواره شهرها بودند .(106)

رشيد از كارگزار خود در مدينه خواسته بود كه از علويان بخواهد برخى كفيل برخى ديگر شوند ، (107) تا اگر پس از احضار نزد مقامات رسمى غيبت مى كردند، كفيل به مجازات مى رسيد.