روش ديگر در تربيت انسان ها «تلقين» است. بايد به مردم تلقين نمود كه اگر مؤمن باشند برترند:
(انتم الاعلون ان كنتم مؤمنين)(420)
تلقين گاهى با لفظ است و گاهى با عمل. گاهى با تكرار لفظ چيزى به انسان تلقين مىشود مثل ذكرهاى «لااله الاّ اللّه» و «صلوات» كه به تكرار كردن آنها زياد سفارش شده است و گاهى با تكرار عمل چنانكه در روايت مىخوانيم: «ان لم تكن حليماً فتحلّم»(421)
«اگر بردبار نيستى خود را به بردبارى وادار كن.»
حضرت صادق عليه السلام مىفرمايد:
هر كس كفنش در خانه اش باشد او را از غافلان ننويسند و هرگاه به آن كفن نگاه كند ثواب مىبرد(422).
همين ديدن كفن، تلقين حقانيّت مرگ است.
فلسفه روضه خوانى، تلقين شهامت و شهادت است.
رجزخوانى در جبهه و تكبير گفتن هنگام هجوم به دشمن، تلقين پيروزى است.
در حديث مىخوانيم كه اگر يعقوب عليه السلام به فرزندانش نمى گفت: (انّى اخاف ان ياءكله الذئب) «من مىترسم كه يوسف را گرگ بخورد»، فرزندان نمى گفتند: (اكله الذئب) «يوسف را گرگ خورد.»