جابر از تابعين و اهل كوفه است كه در جنگ نهروان اميرالمؤمنين امام على عليه السلام را همراهى كرد.
خطيب بغدادى، وى را از تابعين اصحاب رسول خدا صلى الله عليه و آله و از اهل كوفه ياد مى كند و مى نويسد: خالد فرزند جابر از پدرش نقل مى كند كه گفت: من در جنگ نهروان همراه امام عليه السلام بودم و همين كه امام عليه السلام چشمش به نهروانيان افتاد به اصحابش فرمود: از جنگ خوددارى كنيد. ياران حضرت فرياد برآوردند كه ما بايد قصاص خون عبداللَّه بن خبّاب را - كه عامل حضرت در نهروان بود و به دست خوارج با همسر و فرزندِ در رحم همسرش كشته شده بود - بگيريم.
پس از جنگ حضرت على عليه السلام فرمود: برگرديد مجدَّع "ذو الحويصره" را پيدا كنيد، دنبال جنازه او رفتند ولى وى را نيافتند، باز حضرت تأكيد كرد كه: برويد سراغ او كه به خدا سوگند نه من دروغ مى گويم و نه به من دروغ گفته شده است....
اصحاب جست و جو كردند و جسد او را از ميان كشته ها در وسط آب و گِل پيدا كردند كه يك دست او مانند پستان زن بود، هر وقت مى كشيدند، كشيده مى شد و هر وقت آن دست را رها مى كردند، جمع مى شد. حضرت چون جنازه اين نهروانى را ديد فرياد زد:
اللَّه اكبر، و اللَّه لولا ان تبطروا لحدثتكم ما وعدكم اللَّه على لسان نبيّكم لمن قاتلهم؛
اللَّه اكبر، به خدا قسم اگر خيلى سرمست و مسرور نمى شديد، آنچه بر زبان پيامبرتان براى جنگ كنندگان با اينها جارى شده بود، براى شما حديث مى كردم. [ تاريخ بغداد، ج 7، ص 236. ]