از آنچه در زهد و پارسايى سلمان گفتيم به خوبى عبادت او نيز معلوم مى شود كه وى مردى عابد و شب زنده دار بوده و مانند مولا و مقتدايش رسول خدا صلى الله عليه و آله و اميرمؤمنان عليه السلام تمام حركات و سكنات او عبادت و بندگى خدا بوده است.
شايان ذكر است كه آنچه در مكتب اسلام نسبت به عبادت اهميت دارد، شناخت درست و درك صحيح از اين واژه است كه بعضى عابدند اما بدون فهم و درك صحيح از عبادت و امتياز سلمان بر بسيارى از عابدان همين نكته است كه او عبادتى انجام مى داد كه مرضى رضاى حق بوده است. او تمام حركات و سكناتش بر اساس فهم و دانايى و شناخت كامل از اسلام بود. [ امالى صدوق، مجلس نهم، ح 5؛ بحارالانوار، ج 22، ص 317. ]
هيچ يك از ياران پيامبر صلى الله عليه و آله و شيعيان على عليه السلام در علم و دانش به مرتبه سلمان نرسيدند؛ زيرا او در تمام عمر طولانى كه داشت همواره دنبال كسب علم بود و پس از اسلام آوردنش با جلسات خاصى كه با پيامبر صلى الله عليه و آله داشت، بيشتر بر دانش و علم خود مى افزود به طورى كه در روايات ما آمده كه سلمان، لقمان حكيم است و حتى او را عالم به علوم پيشينيان و آيندگان و نيز به محدث معرفى كرده اند. [ همان؛ اسدالغابه، ج 2، ص 331؛ رجال كشى، ص 16، ح 27 و ص 12، ح 25؛ بحارالانوار، ج 22، ص 347؛ الاختصاص، ص 11. ]