امام على عليه السلام از آنجا به مسجد آمد و دو ركعت نماز تحيت بجا آورده آنگاه بر روى منبر قرار گرفت.(161)
و بعد از ثناى خداوند بزرگ، خطاب به مردم چنين فرمود:
الحمدُ للّه الَّذى نصر وليَّهُ و خذل عدُوَّهُ و اعزَّ الصّادق الُْمحقَّ و اذلَّ الكاذب المُبطل عليكُم.
يا اهل هذا المصر اُصيكُم بتقوى اللّه و طاعة من اطاع اللّه من اهلبيت نب يِّكُم،الَّذين هُم اولى بطاعتكُم فيما اطاعُوا اللّه فيه من المُنتحلين المُدَّعين القائلين ال ينا يتفضَّلُون بفضلنا و يُجاهدُوننا امرنا و يُنازعُوننا حقَّنا ويُدافعُوننا عنهُ وقد ذاقُوا و بال ما اجترمُوا فسوف يُلقُون غيا الا انَّهُ قد قعدمن نُص ر تى منكُم رجالٌ و انا عليهم عاتبٌ زارٍ فاهجرُوهُم و اسمعُهُم ما يكرهُون حتى يعتبُونا و نرى منهُم مانُحُبُّ.
«سپاس خدا را كه بر دوست و ولى خود نصرت بخشيد و دشمن را خوار و ناتوان ساخت و راستگوى حق را عزت و شرافت داد و دروغ گوى تبه كار را ذليل نمود.
اى اهل شهر و ساكنان اين ديار، تقوى و ترس از خدا را بشمار سفارش مى كنم و نيز سفارش مى كنم پيروى كسانى را كه از پيروان خدايند.
و از اهل بيت پيامبرتان كه ايشان براى فرمانبردارى سزاوارترند از كسانى كه همواره مردم را به سوى خود مى خوانند و با ارزش هاى معنوى ما بر ديگران فخر فروشى مى كنند و امر ما را انكار مى نمايند و حق مارا پايمال مى سازند و از استفاده آن جلوگيرى مى نمايند، آرى آب تلخ بدرفتارى خود را چشيدند و به زودى نيز به سرانجام بدبختى خود مى رسند، و تعدادى از مردان شما از يارى ما دست برداشتند و مرا از خود ناراحت نموده ند، اينك شما پيروان ما هم از ايشان دورى گزينيد و به درشتى با آنها سخن گوئيد تا از كردار خويش شرمنده شوند (بلكه) ما آنچه را كه از آنها انتظار داشتيم ببينيم.» (162)