ظالمان زورمدار، دنياپرستان رياكار و زاهدان دروغين) متوجه آنها و جامعه بشرى مىشود آگاه ساخته است و نشانه هاى هر يك را برشمرده و ويژگيهاى روحى و جسمانى آنان را ذكر فرموده تا با اين علامات آنها را بشناسند و در دام آنان گرفتار نشوند.
اين چهار گروه، از نظر تباهى درون و فساد عقيده و دلبستگى به دنيا و جاه و مقام، مشتركند. و اختلاف آنها در دامها و در فراهم بودن اسباب و مقدمات نيل به اين مقصود است.
به تعبيرى ديگر، اين چهار گروه را به دو دسته مىتوان تقسيم كرد: يك دسته به مقاصد نامشروعشان مىرسند، با اين تفاوت كه جمعى با زور و گروهى با تزوير و رياكارى.
ولى دسته دوم، به مقصودشان، از زخارف دنيا نائل نمى شوند، با اين تفاوت كه گروهى، اين ناكامى را در چهره زهد و قناعت نشان مىدهند و دسته اى ديگر، اقدامى در اين زمينه ندارند.
اگر تاريخ را بدقّت بررسى كنيم، مىبينيم كه در هر عصر و زمانى اين چهار گروه بوده و هستند، هر چند با پيشرفت جامعه بشرى شگردهاى آنها پيچيده تر و دامها فريبنده تر و نقشه هايشان مرموزتر مىشود.
با نهايت تأسّف جوامع اسلامى امروز نيز از اين حكم مستثنا نيستند و در آتش تباهى اين چهار گروه مىسوزند و ناآگاهان در دامهايشان دست و پا مىزنند و فرياد مىكشند.
اگر پيروان حق سخنان امام (عليه السلام) را در اين فراز، دقيقاً به خاطر بسپارند و در جلسات خود به تحليل دقيق آن بپردازند و آگاهيهاى لازم را به افراد پاكدلِ جامعه بدهند و براى افشا كردن توطئه هاى اين چهار گروه تلاش تبليغاتى مستمرى داشته باشند، به يقين از خطر آنها به مقدار زياد كاسته خواهد شد.