ولى در مقابل آن قدر آثار عظمت او در پهنه هستى در درون و برون موجودات، در نظم خارق العاده آنها،در اسرار و شگفتيهاى آفرينش آنها و در همه چيز نمايان است كه با مشاهده آنها انسان به ياد دعاى بسيار عميق و پرمحتواى عرفه امام حسين (عليه السلام) مىافتد آنجا كه مىگويد: «مَتى غِبْتَ حَتّى تَحْتاجَ اِلى دَليل يَدُلُّ عَلَيْكَ وَ مَتى بَعُدْتَ حَتّى تَكُونَ الآثارُ هِىَ الَّتى تُوصِلُ اِلَيْكَ عَمِيَتْ عَيْنٌ لاتَراكَ عَلَيْها رَقيباً»; «كِىْ از ما پنهان شدى تا نياز به دليلى داشته باشيم كه ما را به سوى تو رهبرى كند و كى از ما دور شدى تا دست به دامان آثارت زنيم كه ما را به تو نزديك سازد، كور باد چشمى كه تو را مراقب خويش نبيند.»
در محور ديگرى سخن از قرب و بعد خداوند و دورى و نزديكى او به ماست در عين اين كه از ما به ما نزديكتر است آنچنان دور و برتر است كه بالاتر از او تصوّر نمى شود و اين يكى ديگر از آثار نامتناهى بودن ذات بى مثال اوست، چرا كه چنين ذاتى همه جا هست و جايى از او خالى نمى تواند باشد وگرنه محدود خواهد بود، در عين حال آنچنان والاست كه هيچ كس دسترسى به او پيدا نمى كند و الاّ محدود در چهار ديوار افكار ما خواهد شد.
محور سوم نفى صفات مخلوقات و هر گونه تشبيه از ذات پاك اوست و اين نيز از آثار نامتناهى بودن ذات پاكش سرچشمه مىگيرد; چرا كه مخلوقات همه محدود و ناقصند، وجودشان متناهى و صفاتشان آميخته با نقصان و جنبه هاى عدمى است، هرگاه او را به يكى از مخلوقاتش تشبيه كنيم يا شريك و شبيهى براى او در فكر خود بسازيم و صفات مخلوقات را بر او بنهيم، او را از اوج نامتناهى بودن و واجب الوجود بودن به پائين آورده و در دايره محدود و مملوّ از نقصان ممكنات قرار داده ايم.
در خطبه هاى آينده نيز اشاراتى بسيار عميق و پرمعنى به اين امور خواهد آمد و ما نيز به تناسب، بحثهاى بيشترى در اين زمينه خواهيم داشت; اِنْ شاءَالله.