رسيدن به مقام قرب الهى و در جوار حق بودن، آرزوى هر بنده صالح خداست. پس بدون شك، گريه او علت مهمى دارد و آن هم جز زنده نگه داشتن حماسه عاشورا، چيز ديگرى نيست.
امام(عليه السلام) علاوه بر خويشتن، ديگران را نيز به شركت در اين مبارزه فرامى خواند و مى فرمود:
هر مؤمنى كه براى كشته شدن امام حسين(عليه السلام) اشك هايش بر گونه جارى شود، خداوند او را ساليان طولانى در غرفه هاى بهشت مسكن مى دهد و هر كس براى مصيبت هايى كه بر ما رفته است، اشك هايش بر گونه جارى شود، خداوند او را در جايگاه صدق و راستى مسكن مى دهد.(1)
امام سجّاد(عليه السلام) علاوه بر گريه و نوحه سرايى، براى تحقّق اين هدف، از روش هاى ديگرى نيز استفاده مى كرد; از جمله:
الف) زيارت قبر پدر بزرگوارشان در كربلا. ابو حمزه ثمالى در مورد زيارت تربت امام حسين(عليه السلام) از امام سجّاد(عليه السلام) سئوال كرد و حضرت در جوابش فرمود:
هر روز او را زيارت كن و اگر نمى توانى هر جمعه و اگر نتوانستى هر ماه; چون هر كس قبر امام حسين(عليه السلام) را زيارت نكند، حق رسول خدا(صلى الله عليه وآله) را سبك و خوار شمرده است.(2)
ب) نگه دارى تربت قبر امام حسين(عليه السلام). امام سجّاد(عليه السلام) دستمالى از ديباى
1 . شيخ صدوق، ثواب الاعمال، ص 110 ـ 111. 2 . سيّد محمدرضا حسينى جلالى، جهاد الامام السّجّاد(عليه السلام)، ص 184.