بررسی نقش امام سجاد (ع) در رهبری شیعه نسخه متنی

فراوان گريه مى كردند. ايشان مى فرمايند:

بيست يا چهل سال (ترديد از راوى است) بر مصيبت پدرشان گريه كردند و هيچ گاه طعامى براى ايشان نياوردند، مگر اين كه حضرت با مشاهده آن، گريه مى كردند تا اين كه يكى از غلامانشان به حضرت گفت: فدايت شوم! اى فرزند رسول خدا(صلى الله عليه وآله)، مى ترسم خود را هلاك كنيد. حضرت فرمود «من شِكوه غم و اندوه خويش را نزد خدا مى برم و از خدا مى دانم چيزى را كه شما از جانب او نمى دانيد.(1) هر گاه كشته شدن فرزندان فاطمه(عليها السلام) را ياد مى كنم، بى اختيار بغض گلويم را مى گيرد و اشكم جارى مى گردد.(2)

هر چند گريه هاى امام سجّاد و ديگر اهل بيت(عليهم السلام) ريشه هاى عاطفى داشت، امّا بدون ترديد، اين گونه برخوردهاى امام(عليه السلام) با اين مسأله بازتاب سياسى داشت. يادآورى اين فاجعه مانع از فراموشى ظلم و جنايت حاكمان اموى بود; زيرا وقتى شخصيتى همچون امام سجّاد(عليه السلام) با آن عظمت، گريه مى كردند، افرادى كه اين گريه ها را مى ديدند و يا مى شنيدند، اگر علت آن را مى دانستند، ناخودآگاه حادثه كربلا و مظلوميت اهل بيت(عليهم السلام) و هتّاكى و ستمگرى خاندان اموى در خاطرشان تداعى مى شد و اگر علت آن را نمى دانستند، اين سئوال مهم در ذهنشان نقش مى بست كه چرا على بن الحسين(عليه السلام) با اين درجه و مقام، اين همه گريه مى كند؟ بى شك، او فقط براى از دست دادن عزيزانش گريه نمى كند; چرا كه مى داند مرگ حق است و

1 . يوسف / 86 .

2 . صدوق، الخصال، ص 302 ـ 303; ابن شهر آشوب، مناقب آل ابى طالب، ص 165 ـ 166.