تقديم به پدرم

استاد بزرگ شيخ محمد على عبدالرحمان

پدرا! هركلمه‏اىكه از اين كتاب مىنوشتم، تو در خاطرم بودى، و وقتى كه از نوشتن‏فراغت يافتم، احساس كردم كه هنگام نوشتن، تو بامن بوده‏اى، براى من مىنوشتى و به‏من مىآموختى.

اينك، اين همان كتاب است كه من به پاس احترام و وفادارى از روزگار گذشته، به تو تقديم مىكنم، روزهايىكه من دختربچه‏اى بودم و پيش هم‏سالان و رفقاى خود به تو مىباليدم، وقتى كه به‏آموزشگاه مىرفتيم، و راهمان از مدرسه دمياط مىگذشت، وتو را از پنجره، در ميان حلقه‏اى از شاگردان مىديديم، كه آنان سرتاپا به‏درس تو گوش مىدادند، هنگامىكه بازمىگشتيم تو را درحلقه ديگرى از ياران و مريدانت مىديديم كه برگرد تو نشسته و ازتو تعليم مىگرفتند و به‏سخنان مؤثر تو، كه راه رسيدن به‏حق را نشان مىداد، گوش مىدادند، و مانيز گوش مىداديم.

من با آن كه كودك بودم، احساس مىكردم كه مىخواهم به‏آن محيط عالىكه تو در آن سخن مىگويى برسم، وبا حّد اعلاى شوق وارادت، به تو نزديك شوم.