بانوی کربلا حضرت زینب (سلام الله علیها) نسخه متنی

اى پدر! با آن كه دير زمانى است وروزهاى بسيارى گذشته است، ولى من‏هنوز فراموش نكرده‏ام كه تو در ميان ما مىنشستى و از دودمان پاك رسول خدا سخن مىگفتي؛ كسانىكه از كودكى، مهرشان‏را به‏ما نوشانيدى و ما را آگهانيدى كه برخود بباليم؛ چون شرف انتساب به آن خانواده را داريم.

پدرم! شبى از شب‏هاى ماه رجب را به‏ياد دارم، كه فردايش آماده سفر به سوى قاهره بودى و مادر عزيزمان - كه خداى رويش را خرم بگرداند - انتظارِ ساعتِ آمدنِ نوزادش را مىكشيد. من و خواهر بزرگ‏ترم فاطمه، نزد توآمديم. وقتى كه تو به تهجّد و عبادت خداى اشتغال داشتى، ما ازتو خواستيم و اميد داشتيم كه دست از اين سفر بردارى و يا به‏تأخيرش‏اندازي؛ زيرا ما بر مادرمان بيم‏ناك بوديم.

به ما چنين گفتى:

نترسيد و اندوه‏ناك نباشيد، خداى با اوست.

سپس براى مادر كنار خود جايى بازكردى، و از سفرىكه‏نمىتوانستى آن را به‏تأخير بيندازى سخن گفتي؛ زيرا در آن سفر مىخواستى به‏وظيفه لازمى قيام كنى: و آن شركت در مجلسى بود كه به‏ياد بانوى بانوان «زينب» تشكيل مىشد!

پاسى از شب گذشت وما هنوز نزد تو نشسته‏بوديم و داستان شورانگيز او را از تو مىشنيديم. هنگامىكه صبح، پرده شب را برداشت، تو با ما وداع كردى وبه مادرم چنين گفتى:

اگر دختر آوردى نامش را زينب بگذار.

و آن گاه ما و او را به خدا سپردى و سفر كردى.