در مقابل، حزنى كه انسان را متوجه خدا، آخرت و مسؤوليت هاى شرعى و اجتماعى اش كند، حزنى مطلوب است؛ حزن از اين كه چرا در انجام تكاليف كوتاهى كرده ايم. انسان عاقلى كه مرتكب گناهى شده، اگر متوجه شود اين عمل موجب شده كه سعادت آخرت را از دست بدهد، در حالى كه مى توانست با انجام دادن كار ديگرى سعادت دنيا و آخرت را كسب كند، محزون مى شود. اين گونه حزن ها اگر به حد افراط نرسد، مطلوب است، اما اگر به حدى برسد كه انسان را از كار و زندگى باز دارد و باعث شود كه فرد تكاليف شرعى خود را نتواند انجام دهد، هيچ فايده اى ندارد. غم و غصه اى كه موجب شود انسان در زندگى نتواند درس بخواند، عبادت كند، جهاد برود، به اجتماع خدمت كند و ساير فعاليت هاى مطلوب دينى را انجام دهد، چه فايده اى دارد؟ بنابراين مرتبه اى از حزن هم مى تواند مطلوب باشد؛ و آن زمانى است كه انسان را وادار به جبران گذشته نمايد و تكاليف و كارهاى خيرى كه باعث سعادت آخرت او مى شوند انجام دهد.