عدالت، واژهاى است آشنا كه همگان آن را دوست دارند و در پى آنند. عدالت چيزىاست كه از هر كس صادر شود، نيكو و زيباست و از مسؤولان و فرمانروايان زيبندهتر؛ ولى جاى تأسّف است كه در روزگاران بسيارى، جز نام، نشان ديگرى از عدالت نمىتوان يافت و بشريّت جز در روزگاران اندكى - آن هم در حكومت مردان الهى- عدالت را مشاهده نكردهاست.
استعمارگران براى استثمار بيشتر و نفوذ حاكميت خود، به اشكال گوناگون از اين واژه مقدس سوء استفاده مىكنند و با تبليغ اين شعار جذّاب، گروهى را به دور خود گردمىآورند؛ ولى ديرى نمىپايد كه رسوا شده، ادامه حكومت خود را جز با به كارگيرى زور و بىعدالتى نمىبينند.