در قرآن الگوهايى از امامت انبيا و معيارهاى كلى در زمينه ى شرايط، شيوه ى امامت و ايثارگرى هايى كه پى آمد امامت است، بيان شده است. نمونه ى بارز آن را در امامت ابراهيم، موسى و پيامبر اسلام(صلى الله عليه وآله) مى توان مطالعه كرد. از ديدگاه قرآن:
الف) مسئله ى امامت ـ مانند نبوت از اراده ى الهى سرچشمه مى گيرد و امام مسئوليتى نظير نبى دارد. اين مساله در تمام دين ها به عنوان سنّت حتمى الهى براى هدايت بشر، وجود داشته است.
ب) در كنار مسئوليت نبوّت، مسئوليت ديگرى به نام امامت وجود دارد كه برتر از نبوّت است و پيامبران پس از گذشتن از مراحل مختلف شايستگى رسيدن به آن را پيدا مى كردند.
ج) امامت پيمان با خداست و كسى امام خوانده مى شود كه در دوره ى آزمايشى، انسان كامل بودن و شايستگى خود را براى پيشوايى به اثبات برساند.
د) امامت انبيا ـ كه همواره با سختى ها همراه بود ـ در آيات متعدد، نقل شده و بخش زيادى از تاريخ انبيا به اين قسمت اختصاص يافته است.
هـ) در ميان خيل عظيم انبيا، تنها به تاريخ زندگى تعداد اندكى از آن ها بسنده شده و ملاك انتخاب آنان، برجستگى در بُعد امامت بوده است. و ) امامت به عنوان عهد الهى كه از جانب خدا به اشخاص معين سپرده مى شود، مستلزم عصمت است و بر اساس دلايل عقلى صريح قرآن، انبيا و امامان بايد معصوم باشند.(68)