شهنشه گفت كز بخت دل فروزكشيد از تن لباس مرزباناناز آن سو پرس پرسان كوه بر كوهتماشا كرد لختى بر لب جوىبهر نقش هنر چون نقش بينىچو ديد آن اوستادى را به بنيادجوانى ديد در هيكل چو كوهىگرامى پيكرش مانده خيالىبلا بيش از شمردن ديده جانشرخش پر خون و سر تا پاى پر خاكبگفتش كيستى و در چه سازىبگفتش عشقبازى را نشان چيستبگفتش عاشقان زين ره چه پويندبگفتش دل چرا با خود ندارندبگفتش مذهب خوبان كدامستبگفتش پيشه ى ديگر چه دانندبگفتش تلخى غم هيچ كم نيستبگفت از درويش چونى درين سوىبگفتش بر تو اندازد گهى نوربگفت او را مبين تا زنده مانىبگفت او را مبين تا زنده مانى
به جوى شير خواهم رفت امروزبرون آمد بر آئين شتابانبه جوى شير شد تنها ز انبوهبديد آن سنگها را روى دروىنظر مي كرد و مى گفت آفرينىبه بنياد دگر شد سوى استادز فر مهتران در وى شكوهىچنان بدرى ز غم گشته هلالىسزاوار شمردن استخوانشميان خاك و خون غلطيده غمناكبگفتا عاشقم در جان گدازىبگفتا آنكه داند در بلا زيستبگفتا دل دهند و درد جويندبگفتا خوبرويان كى گذارندبگفتا كش فريب و عشوه نامستبگفتا غم دهند و جان ستانندبگفتا گر غم شيريسنت غم نيستبگفتا مردم از غم دور از آن روىبگفت آرى وليكن چون مه از دوربگفتا مرگ به زان زندگانىبگفتا مرگ به زان زندگانى