بگفت ارزو به جان باشد زيانى بگفتش دور كن زان دوست يارى بگفت او شهر سوز و خامكار است بگفت از عشق او تا كى خورى غم بگفتش گر بميرى در هوايش بگفتش گر سرت برد به شمشير بگفت از خون تو ريزد جفا يش بگفت آخر نه خونريزى وبالست بگفت ار بگذر سوى تو ناگاه بگفتش گر نهد بر چشم تو پاى بگفت ار بينيش در خواب قامت بگفت آيد گهى خوابت درين باب بگفت ار گويد از ناخن بكن سنگ بگفتش خوش بزى چند از غم دوست بگفت از عشق جانت در هلاكست زهر چش گفت داراى زمانه تعجب كرد شه زان استوارى كسى كز عشق درد آشام باشد چو ديدش كو وفا را پاى داردزبان را داشت زان جولان گرى باز زبان را داشت زان جولان گرى باز
بگفت ارزان بود جورش به جانى بگفت اين نيست شرط دوست دارى بگفتا عشق را با اين چكار است بگفتا تا زيم در مردگى هم بگفتا در عدم گويم دعايش بگفتا هم به سويش بينم از زير بگفتا هم بميرم در هوايش بگفت ار دوست مي ريزد حلالست بگفت از ديده روبم پيش او راه بگفت از چشم در جان سازمش جاى بگفتا بر نخيزم تا قيامت بگفت آرى برادر خوانده ى خواب بگفتا كاوم از مژگان به فرسنگ بگفتا چون زيم چون جان من اوست بگفتا عاشقان را زين چه باكست جوابى بازدادش عاشقانه وزان سوزش به چندان پخته كارى اگر پخته نباشد خام باشد قدم در دوستى بر جاى داردبر آئين دگر شد نكته پرداز بر آئين دگر شد نكته پرداز
لطفا منتظر باشید ...
