شهنشه گفت كز بخت دل فروز كشيد از تن لباس مرزبانان از آن سو پرس پرسان كوه بر كوه تماشا كرد لختى بر لب جوى بهر نقش هنر چون نقش بينى چو ديد آن اوستادى را به بنياد جوانى ديد در هيكل چو كوهى گرامى پيكرش مانده خيالى بلا بيش از شمردن ديده جانش رخش پر خون و سر تا پاى پر خاك بگفتش كيستى و در چه سازى بگفتش عشقبازى را نشان چيست بگفتش عاشقان زين ره چه پويند بگفتش دل چرا با خود ندارند بگفتش مذهب خوبان كدامست بگفتش پيشه ى ديگر چه دانند بگفتش تلخى غم هيچ كم نيست بگفت از درويش چونى درين سوى بگفتش بر تو اندازد گهى نوربگفت او را مبين تا زنده مانى بگفت او را مبين تا زنده مانى
به جوى شير خواهم رفت امروز برون آمد بر آئين شتابان به جوى شير شد تنها ز انبوه بديد آن سنگها را روى دروى نظر مي كرد و مى گفت آفرينى به بنياد دگر شد سوى استاد ز فر مهتران در وى شكوهى چنان بدرى ز غم گشته هلالى سزاوار شمردن استخوانش ميان خاك و خون غلطيده غمناك بگفتا عاشقم در جان گدازى بگفتا آنكه داند در بلا زيست بگفتا دل دهند و درد جويند بگفتا خوبرويان كى گذارند بگفتا كش فريب و عشوه نامست بگفتا غم دهند و جان ستانند بگفتا گر غم شيريسنت غم نيست بگفتا مردم از غم دور از آن روى بگفت آرى وليكن چون مه از دوربگفتا مرگ به زان زندگانى بگفتا مرگ به زان زندگانى
لطفا منتظر باشید ...
