چون مدينه منوره به عنوان پايگاه وحي و اسلام و شهر پيامبر(صلي الله عليه وآله) مطرح بود و حضرت امام باقر(عليه السلام) پيش بيني مي كردند در آينده صاحبان عقايد و ايده هاي گوناگون در آن حوادثي پيش آورند كه انگيزه هاي الهي ندارد و مورد رضايت حضرت نيست; براي آن كه از آن جريانات منفي و نادرست بركنار بمانند و بتوانند رسالت خود را ـ كه تبيين و توضيح شريعت نبوي(صلي الله عليه وآله) و سيراب كردن تشنگان علم و كمال و معرفت، و اداره حوزه علمي وسعت يافته مدينه و پاسخ گويي به ملحدان و زنديقان و شكّاكاني كه رو به ازدياد نهاده بودند و اصل اسلام را زير سؤال مي بردند، به انجام برسانند، عريض را خريدند تا هرگاه لازم دانستند از مدينه خارج شده به آنجا بروند. امام صادق(عليه السلام) فرمود: واقعه اي در مدينه رخ مي دهد و هركس به اندازه يك ميل از مدينه دور شود، نجات خواهد يافت و پدرم به اين جهت عريض را خريداري كردند.4
در حديث ديگر امام صادق(عليه السلام) فرمود: پدرم عريض را به دينارهايي خريد و به فروشنده گفت: به عدد هر دينار ده درهم به تو مي دهم و فروشنده آن را به پدرم فروخت.5
از آن تاريخ كه امام باقر(عليه السلام) عريض را خريدند، خود آن جناب و فرزندانشان به آن جا آمد و شد داشتند. در حديث آمده است: امام صادق(عليه السلام) از كرّاث6
خوشش مي آمد (و چون بوي بد داشت) هرگاه مي خواست كرّاث بخورد از مدينه به عريض مي رفت.7
اين حديث نشان دهنده ادب ائمه اطهار(عليهم السلام) است كه ادب و حرمت نسبت به مسجد و حرم رسول الله(صلي الله عليه وآله) را تا آن حد رعايت مي كردند و هرگاه به هنگام ضرورت خوردني اي كه بوي خوبي نداشت مي خوردند، نه تنها در مسجد و حرم نبوي(صلي الله عليه وآله) حضور نمي يافتند، كه از شهر خارج شده به عريض مي رفتند! گاه مي شد كه خود امامان(عليهم السلام) در مدينه بودند اما خانواده و فرزندانشان در عريض به سر مي بردند. در تاريخ آمده است كه اسماعيل بزرگ ترين فرزند امام صادق(عليه السلام) در حال حياتِ پدر، در عريض از دنيا رفت، مردم جنازه او را بر دوش گرفتند و از عريض تا مدينه آوردند و در بقيع به خاك سپردند.8