درافتادن با شرك ها، خرافه ها، جهالت ها، ساخته هاى خيالبافانه، ظلم ها و ستم ها و ستمگرى ها يكى ديگر از علائم و نشانه هاى صداقت پيامبرى يك مدّعى پيامبرى است; يعنى محال است كه يك نفر پيامبر واقعى از جانب خدا برگزيده شود و در پيامش چيزى باشد كه بوى شرك بدهد و يا به كمك ظالم و ستمگر بشتابد و ظلم و بى عدالتى را تأييد نمايد و يا در برابر شرك ها، جهالت ها، خرافات، ستمگرى ها سكوت كند و به ستيزه و مبارزه بر نخيزد.
توحيد، عقل، عدل از اصول دعوت همه پيامبران است و تنها دعوت افرادى كه در اين مسير دعوت مى كنند قابل مطالعه و مطالبه دليل و معجزه است; يعنى اگر شخصى در پيام خود چيزى بر ضدّ توحيد يا بر ضدّ حكم قطعى و مسلّم همه عقول و يا بر ضدّ عدل و تأييد ظلم بياورد، پيامش ارزش مطالعه و مطالبه دليل هم ندارد; همچنانكه اگر يك مدّعى پيامبرى مرتكب گناه يا اشتباه شود و يا توانايى [ 1ـ احياى فكر دينى در اسلام، ص 144. ]
رهبرى خلق را نداشته باشد ـ هر چند منشأ اين ناتوانى يك عيب جسمانى و يك بيمارى نفرت آور نظير جذام باشد ـ يا دعوتش در مسير سازندگى انسان ها نباشد، پيامش ارزش مطالبه دليل و معجزه ندارد. على هذا چنين اشخاصى به فرض (به فرض محال) اعجازگر هم باشند و معجزات فراوانى هم ارائه نمايند، عقل پيروى آنها را جايز نمى شمارد.