«. . . وذلك عندما تصير الدنيا هرجاً ومرجاً ويغار بعضهم على بعض، فلا الكبير يرحم الصغير ولا القوي يرحم الضعيف فحينئذ يأذن اللّه له بالخروج»([24])
. . . و اين در هنگامى است كه دنيا هرج و مرج شده و برخى بر ديگرى گردن كشى كرده; در آن زمان بزرگسالان بر خوردسالان رحم نكرده و نيرومندان بر ضعيفان آنگاه است كه خداوند او را به خروج رخصت مى دهد.
سردى عواطف و گسيختن پيوندهاى انسانى، از پديده هاى ويرانگر پيش از ظهور است در اين روزگاران پيوندهاى انسانى استوارى وجود ندارد و زندگى بر محور حق و ارزشهاى انسانى دور نمى زند انسانها به ظاهر در كنار يكديگر و در يك اجتماع زندگى مى كنند ليكن دلها و فكرها در كنار هم نيست و ناسازگاريها و تضادهاى مادى مانع نزديكى و همدلى مردمان است.
قال اميرالمؤمنين ـ عليه السلام ـ :
«. . . وتواخى الناس على الفجور وتهاجروا على الدين وتحابّوا على الكذب واستُعملت المودّة باللسان وتشاجر الناس بالقلوب»([25]).
مردم براى فجور پيمان برادرى مى بندند و دين دارى برخى موجب انزواى آنان از ديگران مى شود و با دروغ گفتن عزيز و محبوب مى شوند و محبت تنها بر زبانها بكار مى رود و دلهاى مردم با يكديگر كينه دارد.
انگيزه هاى روابط اجتماعى، انگيزه هايى الاهى و انسانى نيست و كمك رسانى مادى و معنوى به انسانها هدف نمى باشد. محبتها و دوستيها واقعى نيست. عشق و علاقه ى وارسته از مسائل مادّى در ميان نيست دوستيها صورى و بر اساس مسائل پوچ و زودگذر است. پيوندها براى دستيابى به عيش و عشرت و فساد آلودگى است يگانگيها زبانى و ظاهرى است و بيگانگيها ريشه اى و عميق.
و اين فساد آنقدر دامنه اش زياد مى شود كه به مسجد الحرام و مسجد النبى هم مى رسد. چنانكه در كلام حضرت صادق ـ عليه السلام ـ است كه:
«ورأيت الحرمين يعمل فيهما بما لا يحب اللّه، لا يمنعهم مانع ولا يحول بينهم وبين العمل القبيح أحد»([26])
خواهى ديد كه در حرم خدا و رسول كارهايى صورت مى گيرد كه خداوند دوست نداشته و هرگز كسى مانع ايشان نمى شود و واكنشى نسبت به او صورت نمى گيرد.
قال الصادق ـ عليه السلام ـ :
«ورأيت الرجال يتسمّنون للرجال والنساء للنساء ورأيت الرجل معيشته من دبره ومعيشة المرأة من فرجها ورأيت النساء يتخذن المجالس كما يتخذها الرجال . . .»([27]).
امام صادق (عليه السلام)فرمودند: مى بينى مردان خود را براى مردان آماده ساخته و زنان براى زنان; و خواهى ديد كه زن و مرد از عمل نامشروع امرار معاش مى كنند و زنان هم چون مردان به برپايى مجالس اقدام مى كنند.
قال الامام الصادق ـ عليه السلام ـ :
«ورأيت المرأة تُصانعُ زوجها على نكاح الرجال ورأيت أكثر الناس وخير بيت من يساعد النساء على فسقهنّ»([28])
. . . و نيز مى بينى كه زن با شوهر خود همدست شده تا با ديگر مردان مباشرت كند و خواهى ديد كه بيشتر مردم و بهترين خانواده ها آنهايند كه زنان را در بى بند و بارى يارى كنند.