يكى از شاخصه هاى دوران پيش از ظهور امام مهدى ـ ارواحنا فداه ـ بر هم خوردن سيستم جوى است، آسمان يا نمى بارد و يا اگر ببارد در غير فصل خود مى بارد كه خود زيانهاى ديگرى را به بار مى آورد و از مهمترين زيانها ويرانى كشاورزى و محصولات آن است. در حديث آمده است كه رسول خدا ـ صلّى اللّه عليه وآله ـ فرمودند:
«يكثر المطر ويقلّ النبات»([36])
بارش باران زياد شده ولى محصول كم مى شود.
در روايت ديگر دارد:
«يأتي على النّاس زمان تمطر السماء مطراً ولا تنبت الأض شيئاً»([37])
باران مى بارد ولى زمين ثمره نمى دهد.
شايد به اين خاطر باشد كه در غير فصل مى بارد و نظم بارندگى بر هم مى خورد.
در جامعه آخر زمانى فاصله بين طبقات اجتماع به گونه اى است كه برخى چون گرگان و گروهى همچون مردارى بى جان و روح.
امام امير مؤمنان على ـ عليه السلام ـ در اين باره فرموده اند:
«كان أهل ذلك الزمان ذئاباً وسلاطينه سباعاً وأوساطه أُكّالاً وفقراؤه أمواتاً . . .»([38]).
مردم آن دوران گرگند و شاهانشان درنده و طبقه متوسط مردم آن جامعه ها طعمه يكديگرند و بينوايان مردگانند.
جامعه انسانى به جنگلى از حيوانات تبديل شده و مردم خوى گرگ به خود گرفته اند و حكومتها درندگانى كه به جان ملتها افتاده اند و از خون و گوشت آنان تغذيه مى كنند. در اين دوره هاى غير انسانى طبقات متوسط جامعه طعمه طبقه سلطه طلب و حاكم و سرمايه دار است و زندگى آنان در اسارت سلطه طلبان و توان گران خواهد بود و خود به نفع طبقات بالاى جامعه كار مى كنند. بينوايان در اين جامعه ها در حكم مردگانند نه براى ايشان رمقى مانده و نه قدرت عرض وجود و طلب حقوق خويش را دارند.
امام صادق ـ عليه السلام ـ مى فرمايند:
«ورأيت النّاس مع من غلب . . . ورأيت الخلق والمجالس لا يتابعون إلاّ الأغنياء»([39])
مردم همراه قدرتهاى غالب اند (خواه سياسى و خواه اقتصادى). . . و مردم و مجلسها و جمعيتها همه دنباله رو سرمايه دارانند.
در نگرشى به مجموعه ى احاديث آخر الزمان به اين اصل بر مى خوريم كه بيشترين فاجعه ى دردناك و بحران عظيم حيات انسانى پيش از ظهور، به ظلم اقتصادى باز مى گردد و ريشه ى ظلمهاى اقتصادى در سرمايه دارى نهفته است. اكثريت انحرافها و كجرويها و سقوطها يا مستقيماً زائيده ى نظام و تفكّر سرمايه دارى است يا از لوازم جدايى ناپذير زيست اشرافيگرى مى باشد.