لذّت بعضى در «خير رساندن» به مردم است. اين، توفيق الهى است. چنان نيست كه هر كس متمكّن و موّجه بود، به اين آسانى و بدون وسوسههاى شيطانى، بتواند از موقعيت و ثروت و توانايى خود در راه خير و خداپسندانه واصلاح معيشت مردم و رفع نيازها بهره بگيرد. خادمان خالص و مخلص، ستارگان زمينىاند كه براى آسمانيان مىدرخشند و حجّتهاى الهى بر ديگراناند و خوشحال و خرسندند كه مجراى فيض الهى و خيررسانى به بندگان قرار مىگيرند.
امام على ـ عليهالسلام ـ درباره اين گونه انسانهاى خدوم و خيّر كه مورد عنايت خدايند مىفرمايد:
«اِنّ اللّهَ خَلَقَ خَلقا مِن خَلقِهِ لِخَلقه، فَجَعَلَهُمْ لِلناسِ وُجوها و لِلمَعروفِ اَهلاً، يَفْزَعُ النّاسُ اِليم فى حوائِجِهم، اُولئك الآمِنُون يومَ القيامة.»[3]
«خداوند، برخى از آفريدههاى خود را براى بندگانش خلق كرده است، آنان را مورد توجّه مردم و شايسته نيكوكارى قرار داده و مردم در نيازمندىهايشان به آنان روى مىآورند. آنان در روز قيامت، ايمن و آسودهاند.»
به قول صائب تبريزى:
گاهى كسانى قصد نيكى به ديگران دارند، امّا يا مجال نمىيابند، يا فرصت از دست مىرود، يا عمرشان كفاف نمىدهد، يا وسوسه شيطان نمىگذارد، يا دلبستگى به دنيا يا تنبلى و بىحوصلگى مانع پديد مىآورد، يا امروز و فردا مىكنند، يا عوامل ديگر مانع اين كار خير مىشود؛ از اين رو غنيمت شمردن فرصتهاى خيررسانى و تباه نساختن فرصت مناسب، نشانه هوشيارى در كسب سعادت است.
امام باقر ـ عليهالسلام ـ مىفرمود:
«اِذا هَمَمْتَ بِخيرٍ فَبادِرْ، فانّك لاتدرى ما يَحْدُث.»[4]
«هر گاه تصميم به كار نيكى گرفتى، درنگ مكن و در انجام آن بشتاب، چون نمىدانى كه چه پيش خواهد آمد!»
آنان كه در راه خير كوشايند، بندگان خاصّ پروردگارند كه توفيق خدمت يافتهاند. مدال «خدمت» بر سينه دارند و دلى پرمهر در آغوش، گروه خونشان با مردم يكى است و همسايه ديوار به ديوار غمها و شادىهاى مردمند. بار مردم را مىبندند و گره از كارشان مىگشايند. خدمت بى منّت را عبادت مىدانند واجر و پاداش را تنها از خدا مىخواهند، پركارانِ كم ادّعايند، نه پرمدّعاهاى كم كار! شعار را كار نمىدانند و كار را هم عار نمىشمارند. هر چه دارند، از مال و مقام و نفوذ و وجهه و دانش و توان و تخصّص، وقف بندگان خدا مىكنند و اين وقفنامه را به امضاى خدا مىرسانند و از اسارت دنيا رها مىشوند.
كسى كه تعلّقات مادّى و دلبستگىهاى دنيوى او را چنان اسير ساخته كه حاضر نيست از دارايى و توانايى خود، خرج راه خدا و خدمت به مردم كند، بيچاره و مسكينى است، در نِماى ثروتمندى، و اسير و وابستهاى است، امّا در شكل و شمايل آزاد!
خوشا پيشتازان ميدان اين مسابقه، كه گوى خدمت به مردم را از رقيبان مىربايند و در دفتر خدا امتياز بيشترى براى خود ثبت مىكنند. به گفته «ميرزا افسر»: