انسان مسلمان با اعتقاد به اين كه خدا مالك حقيقى بوده و آنچه در اختيار او است، امانت الهى است، خدا را پيوسته حاضر و ناظر بر اعمال خود مى داند و او را عادل و تقسيم كننده روزى ها(13) و قادر مطلق مى شناسد و خدا را حافظ و نگهبان اموال نيكوكاران و از بين برنده اموال نامشروع مى داند. او اعتقاد دارد هر چه بذل و بخشش كند، عوضش را به طور مضاعف در دنيا و آخرت خواهد گرفت (14) و اگر در راه خدا انفاق نكند، ضمن آن كه بركت از اموالش مى رود،(15) در روز قيامت نيز بايد به سختى حساب پس دهد.(16) با چنين اعتقادى، از يك سو متمكنان به طور داوطلبانه نيازمندان را پوشش خواهند داد، و از جانب ديگر، نيازمندان راه عفاف و پاكى و عزّت را در پيش خواهند گرفت. حاصل آن كه يكى از نتايج توحيد و معاد عدالت اجتماعى است و سرمايه ها به طور داوطلبانه تقسيم مى شود.
همچنين اسلام با ترغيب مسلمانان به گذشت و ايثار و تحريك احساسات و عواطف انسانى و مذهبى ضمن آن كه روحيه مواسات و برادرى را تقويت مى كند، كينه و نفرت را از ميان آنان مى زدايد و نياز مستمندان را مرتفع مى سازد.(17) دين به نيازمندان نيز توصيه مى كند دست به اموال مردم دراز نكنند، چرا كه حتى اگر در دنيا بتوانند از دست عدالت بگريزند، در قيامت براى هر ذرّه اى از اموال ديگران پاسخگو مى باشند.(18) به همين دليل، در ميان تبهكاران به ندرت مى توان افراد نمازگزار يا اهل روزه و به طور كلى انسان هاى متشرع را پيدا كرد؛ لذا جا دارد همه دست اندركاران امور فرهنگى -اعم از روحانيون، دانشگاهيان و فرهنگيان و هنرمندان- تمام تلاش خود را براى تقويت بنيان هاى مذهبى مردم به كار گيرند، زيرا اگر دنياى سالم و جامعه سالم مى خواهيم، اعتقادات مذهبى مطمئن ترين وسيله و نزديك ترين راه است.