غروروخودخواهي وظلم وستمي كه خوانين ومالكان بزرگ ايران بركشاورزان وروستاييان رواداشتنددرهمه عصرهاوتاريخ اين سرزمين شگفت آوراست .
امااين ظلم وستم دراواخردوره قاجاردوصدچندان شد .
دكتر رضواني درباره غروروخودخواهي خانهاقبل ازانقلاب مشروطيت مي نويسد .
"درآن روزهامردم به طبقات مختلفي ازقبيل خان ،ميرزا،بيگ ،ملا،سيدورعيت تقسيم مي شدند .
عرف وعادت ،به مرورزمان هرطبقه اي راداراي امتيازاتي كرده بودكه به آن امتيازات دلبستگي پيداكرده بودند .
درميان طبقات مختلف ممتازترازهمه طبقه اعيان ياخانهابودندكه خودشان ياپدرشان ياجدشان به يكي ازمقامات دولتي وديواني رسيده بودند .
خانهاازهرحيث خودراازرعيت بركنارمي گرفتندو طبقات غيرممتازه رادرحريم قدرت خودراراه نمي دادند .
رعاياحنداشتندبه آنان تشبه جويندوازآنان دريكي ازشؤون زندگي تقليدكنندودراين امرچنان پا فشاري داشتندكه گاهي داستانهاي مضحكي روي مي داد .
درشهرستان بيرجند،وطن نگارنده ،دهي است به نام "خوسف " .
درآن روزهامعمول يكي ازخوانين خوسف آن بوده كه درنمازبه جاي سوره قل هوالله ،سوره قدريعني اناانزلناراتلاوت مي كرده .
روزي يك فردعادي ،فارغازقيدخاني وغافل ازعادت خان ،پهلوي خان به نمازايستاده وپس ازقرائت حمد،اناانزلناراتلاوت مي كرد .
خان چنان عصباني شدكه اورابه باددشنام وكتك گرفت وگفت:پدرسوخته ...
،خان انا انزلنا،توهم اناانزلنا؟توهمان قل هوالله آباءواجدادي خودرابخوان .