و )بعد از آنكه طوفان و آب همه جا را فرا گرفت( گفته شد: اى زمين! آبت را فرو بَر، و اى آسمان! )از باريدن( بايست. )بدين ترتيب( آب فرو نشست و كار )قهر الهى( پايان پذيرفت و )كشتى( بر )دامنه كوهِ( جودى پهلو گرفت و )در اين هنگام( گفته شد كه )رحمت خدا از( قوم س تمگر دور باد!
اين آيه از رساترين وبليغ ترين آيات قرآن است كه از عصر پيامبر تا كنون سخن شناسان واديبان را به تحسين وتعجّب واداشته است و كسانى كه در فكر مبارزه با قرآن و آوردن كلامى مانند آن بوده اند، وقتى به اين آيه رسيده اند از كار خود صرف نظر كرده اند.
بَلع به معناى فروكشيدن و اِقلاع به معنى امساك و غِيض به معنى جذب شدن و كم شدن آب است.
مراد از جُودى، يا مطلقِ كوه سخت است و يا اسم كوهى خاص كه در مورد محلّ آن در مناطق زير اختلاف است: الف: موصل عراق. ب: حدود شام. ج: ميان موصل و الجزيره. د: عربستان. ه : كوهى در سلسله جبال آرارات در تركيه.
در روايات آمده است كه كشتى نوح شش ماه بر آب بود و سرزمين مكّه و حجاز را سِير كرد تا سرانجام به فرمان خداوند آب فرونشست. (438) و امام صادق عليه السلام فرمود: روزى كه كشتى نوح بر كوه نشست، روز نوروز بود. (439)
1- آسمان و زمين شعور دارند و مخاطب خدا و مطيع فرمان او هستند. يا ارض... و يا سماء... اطاعت آنها نيز با طوع و رغبت است، نه از روى كراهت. (440)
2- بعد از هلاك شدن هم بايد ظالم را لعنت كرد. بُعداً للقوم الظالمين
438-مطابق حديثى در تهذيب الاحكام، فرو رفتن آب در نقطه اى بود كه امروز مسجد كوفه است.
439-بحار، ج 11، ص 342.
440-ئربرتمالمح لنميح تما تخ لنملالم تى ثمائمحيتما تى يخ ثن تًما ثماتخ لجيم مخ تًما نرتمالنممحتما ثمامخيتج تما تى تمائتن ينج فصّلت، 11.