شاعر

در ژرفناي آينه ، مردي است

مردي که با تخيل خورشيد گونه اش

دريا و آسمان را تصوير مي کند

او ، صبح را به سرخي آتش

بر مي کشد ز خرمن پر دود آسمان

با اين چراغ ، شب را تسخير مي کند

او ، آفريدگار بهار است

انديشه هاي سبز جوان را

از خاک مغزهاي نيالوده

تا داربست روشن آفاق مي برد

وان را چو آفتاب ، سرازير مي کند

او ، شيره ي حيات گياهان را

در گردش نهفته ي پيچاپيچ

از پشت مويرگ ها مي بيند

در جزر و مد موجش تأثير مي کند

او ، نبض بيقرار جهان را

چون مهره هاي کوچک تسبيح

در دست کبريايي خود دارد

هر جنبش رگش را تفسير مي کند

او ، داستان خون شدن لعل را

در تخمدان آهکي سنگ

يا سرنوشت عشق صدف را

از ابتداي نطفگي شن

تا لحظه ي تولد مرواريد

تقرير مي کند

او ، کيمياي مهر بشر را

بر لوحه ي فلزي تقدير مي زند

تقدير مي درخشد و تغيير مي کند

در ژرفناي آينه ، مردي است

مردي که گرچه چشم جهان بينش

همتاي ديدگان خداوند است

خط شکستگي را بر لوح آينه

هرگز نخوانده است

او ، جاودانگي را تعبير مي کند