اين بود اشكال «پريكاردو» به مور لكن بايد توجه داشت كه «مور» از «فلسفه اخلاق به معنى اخص كلمه» كه عبارت از بيان خوبى فضائل و بدى رذائل باشد خارج شده اما از «فلسفه اخلاق به معنى اعم يعنى اينكه مردم، دنبال چه چيز مىروند» خارج نشده بلكه دقيقاً در همان مسير حركت كرده است (زيرا خوشى يكى از مهمترين انگيزههاى بشر است اما نه تنها انگيزه).
اما اينكه دنبال خوشى رفتن و بيشترين سود را انتخاب كردن تا چه محدودهاى است اخلاقاً اينجا «به اخلاق به معنى اخص كلمه مربوط است كه بايد در تحديد حدود خوشى مجاز از نامجاز»، دنبال معيار تعيين حدود اخلاقى رفتار بود كه كجا عادلانه است و كجا دنبال بيشترين خوشى رفتن به ظلم و فساد مىانجامد و اخلاقاً جايز نيست كه مور از اين قسمت فلسفه اخلاق به معنى اخص كلمه دور افتاده و پريكاردو دقيقاً به محور فلسفه اخلاق بمعنى اخص كلمه وارد شده است پس بطور خلاصه، گفتار مور در مورد فلسفه اخلاق به معنى اعم همچون حرف ذى مقراطيس جالب توجه است اما در مورد فلسفه اخلاق به معنى اخص، نامربوط و گفتار «پريكاردو» به فلسفه اخلاق به معنى اخص مربوط است.
و خلط فلسفه اخلاق به معنى اخص با فلسفه اخلاق به معنى اعم موجب سرگردانى فيلسوفان قرون اخير شده است.