اينان در نماز خود ، علاوه بر آنچه اهل شريعت و طريقت دارند ، به حقايقى ديگر آراستهاند كه انسان از دانستن آن حقايق مبهوت مىشود ، چه رسد به اينكه با توفيق حضرت دوست به آن حقايق برسد .
قيام اين بزرگواران به نماز قيام به استقامت در صراط مستقيم توحيدى است و انجام مأموريت جانانهايست كه در آيه شريفه آمده :
فَاسْتَقِمْ كَمَا أُمِرْتَ [217] .
پس همان گونه كه فرمان يافتهاى ايستادگى كن .
اين استقامت و پابرجايى ، استقامت كامل در مقام تكميل وجود است و استقامت در سير باللّه پس از اتمام سير الى اللّه و سير فى اللّه است .
و اين قيام ، عبارت از برداشتن توجه از حضرت فعليت و وصفيت و متوجه شدن به حضرت احديت ذاتيت است كه قبله عارفان و كعبه محققان است ، به نيت اينكه در وجود جز او را مشاهده نكند .
به قول حكيم ، الهى قمشهاى :