آن گاه به چنين توحيدى با قلب و روح سلام مى‏دهند و سلام به احديت وجوديه صرفه كه تمام اعتبارات در پيشگاه حضرت او منفى و عدم محضند ، برابر با قول خودش و قول اكمل عبادتش :

شَهِدَ اللّهُ أَنَّهُ لاَ إِلهَ إِلاَّ هُوَ وَالْمَلاَئِكَةُ وَأُولُوا الْعِلْمِ قَائِماً بِالْقِسْطِ لاَ إِله إِلاَّ هُوَ الْعَزِيزُ الْحَكِيمُ [223] .

خدا در حالى كه برپا دارنده عدل است [با منطق وحى ، با نظام مُتقن آفرينش و با زبان همه موجودات ] گواهى مى‏دهد كه هيچ معبودى جز او نيست و فرشتگان و صاحبان دانش نيز گواهى مى‏دهند كه هيچ معبودى جز او نيست ؛ معبودى كه تواناى شكست‏ناپذير و حكيم است .

آن گاه به چنين توحيدى با قلب و روح سلام مى‏دهند و سلام به رسول و عباد صالح كه ائمه طاهرين عليهم‏السلام و به فرموده قرآن مجيد اولوالامرند ، همان سلام و تسليم به حضرت حق است و آيات كتاب بر اين حقيقت ناطق است[224] .

اى عزيزان ! بياييد از خداوند مهربان بخواهيم كه توفيق به پا داشتن نماز را همراه با شرايط شريعت و حقايق طريقت و واقعيت‏هاى حقيقت به ما عنايت كند و در اين زمينه به ما ترحم آورد كه بدون عنايت و رحمت او ، دست ما از هر گونه عمل با ارزشى خالى خواهد ماند و در بازار برزخ و قيامت دچار افتضاح و رسوايى خواهيم شد ! !

[ قالَ الصّادِقُ عليه‏السلام : اِذَا اسْتَقْبَلْتَ الْقِبْلَةَ فَانْسَ الدُّنْيا وَما فِيها وَالْخَلْقَ وَما هُمْ فيهِ ]

قبله

امام به حق ناطق ، حضرت جعفر بن محمد الصادق عليه‏السلام مى‏فرمايد :

به هنگامى كه براى نماز به جانب قبله ايستادى ، پس بايد فراموش كنى دنيا را و هر چه در دنيا است و فراموش كنى خلقِ عالم و آنچه خلقِ عالم گرفتار او هستند .

چرا كه رو به جانب حضرت او دارى و پشت به دنيا و خلق دنيا و آنچه در دنيا و خلق است .

بدون شك صحيح نيست كه در پيشگاه حضرت حق داراى دو حالت باشى : در يك حال توجه به او و در يك حال توجه به دنيا و خلق دنيا ! !

قبله به منزله نشان دادن جهت است و جهت در اين مرحله وجود مقدس محبوب عالم و جمال مطلق است ؛ وقتى در برابر حضرت او قرار گرفتى بايد به نحو يقين بدانى كه در برابر رحمت واسعه قرار دارى و دنيا و «مافيها» و خلق جهان و «ما هم فيه» در برابر اين رحمت وجودى ندارند ، تا تو بر آنان توجه كرده و دل ببندى .

وقتى اجازه يافتى در محضر مقدس او قرار بگيرى ، جز به عنايت حضرت او توجه مكن كه مولاى مهربان تو نمى‏پسندد در برابر حضرت او قرار داشته باشى ، ولى دلت جاى ديگر باشد ! !