گفته شده به وقت گفتن تكبيرهالاحرام دستها را به صورتى كه روى دست به طرف قبله و پشت دست به سوى پشت سر باشد تا محاذى دو گوش برداريد .
اهل دل در معناى اين عمل گفتهاند :
تمام ما سوى اللّه را بر پشت دست بگذار و به قدرت و حول و قوه الهى از جاى بردار و از دل بركن و از جان ريشهكن نما ، سپس تمام آنها را به پشت سر بريز ؛ به نحوى كه در مقابلت چيزى از ماسوا نماند و به خصوص با كمك گرفتن از حضرت دوست شيطان را در پشت سر با زنجير نفى ابد به بند آر كه نه در نماز و نه در غير آن به تو دست پيدا نكند و روى دست را به عنوان نمونهاى از روى هستى و وجود خويش كه به تمام معنى خالى و تهى است ، براى گدايى از محضر حضرت او به طرف او نگاهدار و با توجه جامع و كامل و با قلبى مملو از عشق و نشاط و با دلى پر از اخلاص و صفا و با حالى متصل به ملكوت و با چشمى گريان و دلى بريان و خضوع و خشوع و در كمال وقار و ادب و طمأنينه بگو : « اللّه أكبر » .
آرى ، در حال گفتن تكبير از تمام گذشتهات نادم و شرمسار و نسبت به آيندهات غرق اميد باش و با اعتراف قلبى به گناه و پاك كردن آيينه قلب از وساوس شيطانى وارد حرم قدس و پيشگاه با عظمت حضرت او شو كه تكبيرهالاحرام مقدمه ورود و علت رسيدن به درگاه و كليد بازكننده در رحمت دوست است .
« اللّه اكبر » ، يعنى اينكه از علايق رَستم و دل به درگاه تو بستم و از بند تمام معاصى جستم و قلب شيطان پليد براى هميشه خستم ؛ در حقيقت نيت مُكبّر بايد اين باشد كه اكنون مىخواهم اين حيثيت ناقابل و هويت ناچيز خود را نثار راه دوست كنم و آنچه خاطرخواه آن جناب است آن نمايم و توسن بندگى را در ميدان خضوع و خشوع بتازانم و در ساحت كبريايى و عشق او جان بازم كه :
ألصَّلوةُ قُرْبانُ كُلٍّ تَقىٍّ[253] .
نماز مايه تقرب هر انسان پرهيزكارى است .
و به خاطر همين است كه قبل از تكبيرهالاحرام ، دعاى قربانى خوانند و آن اين آيه شريفه است :
وَجَّهْتُ وَجْهِىَ لِلَّذِى فَطَرَ السَّماوَاتِ وَالْأَرْضَ حَنِيفاً وَمَا أَنَا مِنَ الْمُشْرِكِينَ [254] .