آب ، اين ماده حياتى كره خاكى به وجود و جريان خود ادامه مى‏دهد ، بدون اين‏كه كسى را مجبور كند ، شخص ديگرى را در استخر آب بيندازد و او را غرق كند ، يا جهاز هاضمه و دستگاه مربوط بدن را به آشاميدن خود مجبور بسازد و نه تنها او را از مرگ نجات بدهد ، بلكه سلول‏ها و اعصاب مغزى را آماده انديشه و رؤيا و تخيل و تداعى معانى و خودآگاهى مى‏نمايد .

آرى ، ماده آب هيچ گونه مأمور اجرايى بالاى سر استعمال كنندگان آب نگماشته است .

اين انسان است كه حيات خود را مى‏خواهد و آن آب را با انواع گوناگون مورد بهره‏بردارى قرار مى‏دهد .

اين مسئله مورد ترديد نيست ، جاى تأسف اين است كه اين انسان روى چه عواملى به جاى داشتن سوداى سر به بالا ، همواره ميل به سر به پايين مى‏كند .

افسوس بر آن انسان‏هايى كه با بودن نبوت و امامت و به‏خصوص حبل اللّه متينى چون قرآن ، در اين قفس خاكى خود را حبس كرده و چون درب اين قفس باز شود جايى جز جهنم براى آنان نخواهد بود .

غرض از نزول قرآن

قرآن را براى رشد و تكامل و رسيدن به عالى‏ترين مقام الهى نفس و هستى خود بخواهيد ، آن را فرا گرفته و براى رفع عيوب درون و برون خود عمل كرده و از خويشتن به وسيله قرآن مجيد انسان نمونه‏اى بسازيد .

قرآن را براى تخدير خود از ملامت‏ها و خستگى‏ها و شفيعى جهت پول يافتن و شفاى امراض بدنى و بركت خانه و مغازه قرار ندهيد كه دين براى جبران ملالت جسمى و علاج ترس از حوادث مادى نيامده است ، جلال‏الدين مولوى در ضمن آثارش به اينان كه برداشت غلط از قرآن دارند حمله‏ور شده و مى‏گويد :