با كسانى كه صبح و شام ، پروردگارشان را مى‏خوانند در حالى كه همواره خشنودى او را مى‏طلبند ، خود را پايدار و شكيبا دار و در طلب زينت و زيور زندگى دنيا ديدگانت [ از التفات ] به آنان [ به سوى ثروتمندان ]برنگردد و از كسى كه دلش را [ به سبب كفر و طغيانش ] از ياد خود غافل كرده‏ايم و از هواى نفسش پيروى كرده و كارش اسراف و زياده‏روى است ، اطاعت مكن .

در « تفسير برهان » از على بن ابراهيم روايت است كه اين آيه در برخورد يك متكبّر ثروتمند با سلمان نازل شد .

داستان از اين قرار است كه سلمان ، پوششى از پشم داشت كه از آن براى سفره و پوشش استفاده مى‏كرد روزى بود به شدّت گرم ، سلمان در آن پوشش پشمى عرق كرده بود ، مردى به نام عيينة بن حصين وارد بر پيامبر صلى‏الله‏عليه‏و‏آله شد ، در حالى كه سلمان خدمت حضرت بود . فرياد زد : يا رسول اللّه ! وقتى ما بر تو وارد مى‏شويم اين مرد و هم‏نوعانش را از نزد خود بيرون كن ، پس از رفتن ما هركس را مى‏خواهى بپذير !!

براى اين گونه مردمان بى‏خبر از حقايق كه جز با ديد مادّى به جهان و حوادثش نمى‏نگرند و از عالم پر شكوه خلقت جز ظاهرى نمى‏بينند و همه چيز را با ترازوى مادّيگرى مى‏سنجند ، اين آيه نازل شد و ديد مادّى اين ظاهرپرستان را معلول غفلت دل آنان و فراموشى خدا دانست و اعلام كرد : اينان از خطّ حق خارجند و انسان نبايد از مردان الهى و پيروان راه عشق دست برداشته و با اينان همنشين و مصاحب گردد ، ارزش از آنِ رهروان طريق اوست ، گرچه دستشان از مال دنيا به كلّى تهى باشد[84] .

79 ـ كى به فكر معاد مى‏افتيد ؟

از حسن بصرى در حديثى روايت شده : اميرالمؤمنين عليه‏السلام وارد بازار بصره شد و ديد مردم مشغول خريد و فروشند ، پس به شدّت گريست ، سپس گفت : اى بندگان دنيا و عمله‏هاى دنياپرستان ، روز خود را كه به خريد و فروش تمام مى‏كنيد و شب را در رختخواب به صبح مى‏رسانيد و در خلال اين امور از آخرت غافل هستيد ، پس چه وقت براى آخرت زاد و توشه برمى‏داريد و كى به فكر معاد مى‏افتيد ؟!