بود كه به خاطر وجوب حفظ نفس آن هم نفس شريفى كه جهان به وجودش بستگى دارد، غايت باشد. در اخبار بسيار رسيده كه «لولا الحجّة لساخت الارض باهلها; اگر حجّت خدا بر روى زمين نباشد زمين اهلش را فرو مى برد». پس ترس حضرت مهدى  (عليه السلام) به خاطر جان خودش نيست، بلكه تقيه ى امام (عليه السلام) براى حفظ مصلحت كلّ عالم است. به همين دليل ذكر نام آن حضرت از جانب شرع مطهّر ممنوع شده است. پس غايب بودن و تصرفش در باطن جهان آفرينش ضرورى ترين واجب مى باشد.

دليل دوم ـ فرار از بيعت

از اهل بيت (عليهم السلام) نقل شده است كه آن حضرت براى اين كه مشغول الذمه كسى نباشد و كسى با او بيعت نكند تا در نتيجه وامدار كسى نباشد، از نظرها پنهان شده است.

«عن ابى بصير عن ابى عبدالله  (عليه السلام) قال: صاحب هذا الأمر تغيب ولادته عن هذا الخلق لئلاّ يكون لاحد فى عنقه بيعة اذا خرج و يصلح الله عزّوجلّ امره فى ليلة (1); ابى بصير از حضرت امام صادق (عليه السلام): صاحب اين امر ( حضرت مهدى ) ولادتش از اين خلق روى زمين پنهان است تا اين كه وقتى كه ظهور مى كند هيچ كس بيعت و پيمانى در گردن وى نداشته باشد. خداى تعالى در يك شب فرج حضرت مهدى  (عليه السلام) را عملى مى كند».

11 روايت ديگر از ابى بصير و 12 روايت از جميل و 13 روايت از هشام بن سالم و 14 روايت از حسن بن فضال و 7 روايت از اسحاق بن يعقوب به اين معنا نقل شده است كه حضرت مهدى  (عليه السلام) خود مى فرمايد:

پدران من هر كدام به گونه اى بيعت اصحاب و حتى افراد سركش زمان خود را بر گردن داشتند ولى من خروج و ظهور

1- المجلسى، [العلامة] محمدباقر، بحارالانوار، ج 52، ص 96، ح 15.