عبدالله ابن مسعود نقل مى كند: روزى به محضر پيامبر اكرم (صلى الله عليه وآله) شرفياب شديم و آن حضرت را بسيار خوشحال ديديم تا اين كه گروهى از بنى هاشم كه امام حسن (عليه السلام) و امام حسين (عليه السلام) نيز در ميانشان بودند از كنار ما گذشتند. پيامبر با ديدن آن ها چشمان مبارك را روى هم نهاد و اندوهى جان كاه وجود آن حضرت را فرا گرفت، پرسيديم: «يا رسول الله (صلى الله عليه وآله) گويا چيزى شما را نگران كرده است؟» فرمود: «انّا اهل البيت اختار الله لنا الآخرة على الدنيا و انّه سيلقى اهلُ بيتى من بعدى تطريداً و تشريداً فى البلاد، حتى ترفع رايات سُود من المشرق، فيسألون الحق فلا يُعدلَوْنَه، ثم يسألونَه فلا يُعطونَه فيُقاتِلون فيُنصرون، فمَن أدركه منكم و مِن أعقابكم فليأت امامَ اهل بيتى و لَو حَبواً عَلى الثلج فانّها رايات هدى يدفعونها الى رجُل من اهل بيتى يُواطِئ إسمُه إسمى، فيملك الارض فيملأها قِسطاً و عَدلاً كما مُلِئَت جوراً و ظلماً ; ما خاندانى هستيم كه خدا به جاى دنيا، آخرت را براى ما برگزيده است، اهل بيت من بعد از من دچار گرفتارى ها و تبعيدها و جلاى وطن ها مى گردند تا گروهى از مشرق با پرچم هاى سياه حركت كنند و حق را مطالبه كنند ولى به آن ها داده نشود، پس مجدداً مطالبه كنند، ولى باز به آن ها داده نشود، پس آن ها نبرد كنند و پيروز شوند. هر كسى از شما يا از نسل شما آن ها را درك كند به سوى امامى از اهل بيت من بشتابد، اگر چه ناگزير باشد سينه خيز روى برف ها خود را بكشد. آن پرچم ها، پرچم هاى هدايت اند كه آن ها را به دست مردى از اهل بيتم كه هم نام با من است مى سپارند و او فرمان رواى زمين مى شود، پس جهان را پر از عدل و داد كند آن چنان كه از جور و ستم پر شده است».(1)
1- ابن ماجة القزوينى، محمدبن يزيد بن عبدالله; ابن ماجة القزوينى، محمدبن يزيدبن عبدالله، سنن ابن ماجه، كتاب الفتن، باب خروج المهدى ، ج 2، ص 529، ح 4082 و الحاكم النيسابورى، محمدبن عبدالله، المستدرك على الصحيحين، ج 4، ص 464.