بررسی نظریه های نجات و مبانی مهدویت

4- از آن جا كه امام زمان آخرين وصىّ پيامبر است و پس از او ديگر امام معصومى نخواهد بود، بنابراين او بايد تا عصر ظهور زنده بماند و عمر طولانى داشته باشد تا آن هدف والا را اجرا نمايد:

«آن چيزىكه انبياموفق نشدندبه آن، بااين كه براى آن خدمت آمده بودند،خداى تبارك و تعالى ايشان [ مهدى (عج)] را ذخيره كرده است كه همان معنايى كه همه انبياء آرزو داشتند، لكن موانع اسباب اين شد كه نتوانستند اجرا بكنند و همه اولياء آرزو داشتند و موفق نشدند كه اجرا بكنند، به دست اين بزرگوار اجرا بشود. اين كه اين بزرگوار را طول عمر داده خداى تبارك و تعالى براى يك همچو معنايى، ما از آن مى فهميم كه در بشر كسى نبوده است ديگر، قابل يك همچو معنايى نبوده است.» (1)

5- اگر امام زمان هم مانند پدران بزرگوار خود به طور معمولى و آشكارا در ميان مردم زندگى مى كرد و قابل دسترسى بود، هم چون آن بزرگواران معصوم توسط مخالفين به شهادت مى رسيد:

«اگر مهدى موعود (عج) هم مثل ساير اوليا به جوار رحمت حق مى رفتند، ديگر در بشر كسى نبوده است كه اين اجراى عدالت را بكند...» (2) امامان معصوم(عليهم السلام) هر يك يا به سمّ و يا به شمشير از دنيا رفته اند. مخالفان براى از ميان برداشتن امام معصوم كه مانع جدى در برابر افزون طلبى آنان است ابتدا از روش تطميع و يا تهديد استفاده مى كردند و چون ائمه با تطميع و يا تهديد دست از هدف خود بر نمى داشتند، لذا به شهادت مى رسيدند. به همين دليل وقتى از پيامبر(صلى الله عليه وآله)مى پرسند كه چرا امام زمان غايب مى شود، در پاسخ فرموده است:

 «يخاف القتل» (3)

6- از آن چه گذشت اين نتيجه حاصل مى شود كه فلسفه ى غيبت امام زمان (عليه السلام) «تضمين حيات او به منظور تحقق آرزوى انبيا و اولياى الهى و اجراى عدالت در زمان موعود» است. اين كه حضرت را «ذخيره الهى» مى نامند اشاره به همين معناست. «در زمان ظهور مهدى موعود (عج) كه خداوند ذخيره ى كرده است او را از باب اين كه هيچ كس در اولين و آخرين، اين قدرت برايش نبوده است كه تمام عالم را، عدالت را در تمام عالم گسترش بدهد...» (4)

1- پيشين، ج 12، ص 207 .

2- پيشين، ص 208 .

3- عن ابى عبدالله (عليه السلام)قال:«قال رسول الله: لابدّ للغلام من غيبة،فقيل له: و لم يا رسول الله؟ قال: يخاف القتل» (المجلسى،[العلامة]محمدباقر،بحار الانوار،ج52،ص90،ح 1;و نيز ر.ك:الطبرى،محمد بن جرير، دلائل الامامة، ج 3، ص 498).

4- خمينى، [امام] سيد روح الله، صحيفه نور، ج 12، ص 207 .