ركوع‏

يكى از اركان نماز ركوع است كه با كم و زياد شدن آن، خواه عمدى يا سهوى، نماز باطل مى‏شود. كلمه ركعت كه در شمارش بخش‏هاى نماز بكار مى‏رود از همين واژه ركوع است. قبيله بنى‏ثقيف از پيامبراكرم درخواست كردند، در نماز ركوع و سجود نداشته باشند و مى‏گفتند: خم شدن براى ما عار است. آيه نازل شد: «وَ اِذا قيلَ لَهُمْ ارْكَعُوا لا يَرْكَعُونَ»(249) هرگاه فرمان ركوع به آنان داده شود ركوع نمى‏كنند.(250)

ديگران در برابر انسان‏هايى مثل خود خم مى‏شوند و تعظيم مى‏كنند، امّا شما تنها در برابر خالق خود خم شويد و تعظيم كنيد.

وقتى آيه «فَسَبِّحْ بِاسْمِ رَبِّك الْعَظيمِ»(251) نازل شد، پيامبر دستور دادند در ركوع خداوند را تعظيم كنيد و اين ذكر را در ركوع بگوييد: «سُبْحانَ رَبِّىَ الْعَظيمِ وَ بِحَمْدِهِ»(252) در روايات مى‏خوانيم: ركوع نشانه ادب است و سجود نشانه قرب به خدا، و تا ادب را خوب انجام ندهيد آماده قرب نمى‏شويد.(253)

ركوع، راهى براى توبه و استغفار و عذرخواهى به درگاه خداوند است: «فَاسْتَغْفَرَ رَبَّهُ وَ خَرَّ راكِعاً وَ اَنابَ»(254)

249) سوره مرسلات، آيه 48.

250) بحار، ج 85، ص 100.

251) سوره واقعه، آيه 74.

252) جامع الاحاديث، ج 2، ص 922.

253) بحار، ج 85، ص 108.

254) سوره، ص، آيه 24.