داستان های اصول کافی

امام رضا(ع ) در پاسخ نوشت : من حمام نمى روم زيرا شب گذشته رسول خدا(ص ) را در خواب ديدم به من فرمود:

(فردا حمام نرو).

از اين رو به عقيده من تو و فضل نيز فردا به حمام نرويد.

ماءمون براى حضرت نوشت كه راست مى گوئى و پيامبر(ص ) نيز راست فرمود، من نيز فردا به حمام نمى روم ، فضل خودش بهتر مى داند.

ياسر مى گويد: وقتى كه شب شد، امام هشتم (ع ) به ما فرمود:

(آنچه را كه از حوادث تلخ امشب پديد مى آيد به خدا پناه مى برم ).

ما پيوسته اين سخن را مى گفتيم ، وقتى كه حضرت رضا(ع ) نماز صبح را (در اول وقت ) خواند، به من فرمود:

(برو پشت بام ببين آيا صدائى مى شنوى )

ياسر مى گويد: به پشت بام رفتم ، فريادى شنيدم و كم كم صداى شيون بلند شد، پائين آمدم و ديدم ماءمون از آن درى كه از خانه اش به خانه امام رضا(ع ) باز مى شود، به حضور امام رضا(ع ) آمد و به امام گفت :

(خدا به تو در مورد مرگ فضل ، اجر دهد، او سخن شما را نپذيرفت و به حمام رفت و بر سرش ريختند و او را كشتند، سه تن از مهاجمين دستگير شده اند كه يكى از آنها پسر خاله او (فضل بن ذى القلمين ) است .)

ياسر مى گويد: سرداران و هواخواهان فضل در خانه ماءمون اجتماع كردند و مى گفتند: ماءمون او را غافلگير كرده و كشته است ، و ما بايد از او خوانخواهى كنيم ، و آتش آورده بودند كه خانه او را بسوزانند.

ماءمون به حضرت رضا(ع ) عرض كرد:

(اى سرور من ! اگر صلاح مى دانيد برويد و مردم را پراكنده كنيد.)

ياسر مى گويد: امام سوار شد و به من فرمود: تو نيز سوار شو، با هم از خانه بيرون ، آمديم ، مردم فشار مى آوردند، امام رضا(ع ) با دست اشاره كرد و فرمود:

(تفرقوا تفرقوا. متفرق و پراكنده شويد).

اشاره امام آنچنان اثر كرد، كه مردم به گونه اى شتابان باز مى گشتند و پراكنده مى شدند كه روى هم مى افتادند، آنحضرت به هر كس اشاره كرد، او با شتاب از آنجا رفت (308)