بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحيمْ
(امام جواد(ع ) در مدينه مى زيست ، پس از شهادت حضرت رضا(ع )، آن حضرت از روى اجبار، دوبار از مدينه به سوى بغداد آمد، يكبار ماءمون (هفتمين خليفه عباسى ) او را به بغداد طلبيد، و دخترش ام الفظل را همسر او گردانيد، بار دوم ، معتصم (هشتمين خليفه عباسى ) برادر ماءمون آن حضرت را به بغداد طلبيد، و در همين سفر، آن حضرت را توسط همسرش ام الفظل مسموم نمود).
اسماعيل بن مهران مى گويد: بار اول هنگامى كه امام جواد(ع ) از مدينه به سوى بغداد رهسپار شد، به حضورش رفتم و عرض كردم :
(فدايت گردم من در مورد اين مسافرت تو، احساس خطر مى كنم ، مقام امامت بعد از تو، از آن كيست ؟)
آن بزرگوار با لبى خندان متوجه من شد و گفت :
(آن غيبتى كه تو گمان مى كنى ، امسال انجام نمى شود، نگران نباش .)
هنگامى كه آن حضرت بار دوم (در سال 220 ه - ق ) از مدينه به سوى (معتصم ) در بغداد روانه شد، به حضورش شتافتم و عرض كردم :
شما در مدينه بيرون مى رويد، مقام امامت بعد از شما از آن كيست ؟
امام جواد(ع ) گريه سختى كرد به طورى كه ريشش خيس شد، و در اين حال به من رو كرد و فرمود:
(عند هذا يخاف على ، الامر من بعدى الى ابنى على (ع ). در اين سفر در مورد من نگرانى هست ، مقام امامت بعد از من از آن پسرم (امام هادى عليه السلام ) مى باشد.) (340)
(همانگونه كه فرموده بود، آن حضرت با دسيسه معتصم عباسى (برادر ماءمون ) و جعفر پسر ماءمون ، در آخر ذيقعده سال 220 ه - ق در سن 25 سالگى بر اثر زهرى كه همسرش ام الفظل به او خورانيد، به شهادت رسيد).