يكي از شيوه‌هاي مستكبران در برابر حق‌طلبان، شادي تحقيرآميز به منظور تضعيف روحيه آنان است؛ همان‌گونه كه فرعون در مواجهه با معجزات روشن حضرت موسي (عليه‌السلام) خنديد و شادي ظاهري خويش را اظهار كرد.(28)
بعضي افراد با ديدن لغزش ديگران يا وقوع حادثه‌اي مانند زمين خوردن يا تپق زدن فرد در سخن گفتن، خوش‌حال و شاد مي‌شوند. اين شادي از نظر اسلام، مردود است. امام علي (عليه‌السلام) مي‌فرمايد:
«به لغزش ديگران خوش‌حال مشو، زيرا تو نمي‌داني كه زمانه با تو چه خواهد كرد».(29)
تجربه نيز اين موضوع را ثابت كرده است كسي كه به ديگران خنديده، ديگران نيز بر او خنديده‌اند.
افراد كم‌ظرفيت، با دست‌يابي به مال و ثروت و مقام، چنان به شادي مي‌پردازند كه از خود بي‌خود مي‌شوند. اين نوع شادي، ناپسند است، چون حاكي از غرور و غفلت مي‌باشد. قرآن كريم مي‌فرمايد:
«اگر آدمي را پس از محنت، به نعمتي رسانديم، مي‌گويد: دوران زحمت و رنج به سر آمد و در اين حال، سرگرم شادماني و فخرفروشي مي‌گردد.»(30)
يكي از شادي‌هاي ناروا، با رقص و سوت و دست زدن در مجالس لهو و لعب و شهوت‌آميز همراه با مفاسد و گناهان ديگر است. البته به نظر اكثر فقها، اگر كف زدن به نحو غنايي نباشد؛ مثلاً تشويق كردن كسي، اشكال ندارد؛ اما اگر شكل غنايي به خود بگيرد، از نظر شرع، گناه محسوب مي‌شود. رقص نيز اَشكال مختلفي دارد؛ مانند: رقص مفسده‌انگيز و بدون مفسده، رقص مختلط با نامحرم و رقص مردان در جمع مردان و زنان در جمع زنان و ...، كه هريك احكام جداگانه‌اي دارند و بايد هر كس نظر مرجع تقليد خود را در مورد آن جويا شود.