آنچه آقاى سروش ذيل عنوان مهدويت و احياى دين بيان نموده، مقايسه‌اى است ميان احياگرى فقيهان و عالمان دين با احياگرى انبيا و ائمه‌ى اطهار عليهم السلام از جمله احياگرى امام زمان عجل الله تعالى فرجه الشريف . ايشان با تفكيك قشر و مغز دين و بيان اقسام دين‌دارى مي‌گويند:
احياگرى انبيا از علت و مغز دين شروع مي‌شد و ترويج دين‌دارى آنها تجربت‌انديش بود، و سپس به معلول و پوسته، كه احكام دينى است، منتهى مي‌شدند؛ امّا احياگرى فقيهان، به عكس، از معلول و پوسته آغاز مي‌شود و ترويج كننده‌ى دين‌دارى مصلحت‌انديش يا معرفت‌انديش‌اند و مي‌گويد: نياز امروز ما احياى مغز و تجربه‌ى دينى است، نه قشر و احكام فقهي، و لذا احياگر جهان امروز بايد قديس باشد، نه فقيه يا متكلم؛ و احياهاى موقت و مقطعى امروز چاره‌ساز نيست و احياى باطن و معنوى دين لازم است؛ واحياگرى امام زمان عجل الله تعالى فرجه الشريف از سنخ احياگرى انبيا، يعنى پرداختن به باطن دين است، كه حقيقت اسلام است نه احياى ظاهر دين، كه اسلام هويت و مايه‌ى مرزبندى و اختلاف است.