جائر قرار مىدهد. مخالفان كركى بهخصوص شيخ ابراهيم قطيفى، عالم مشهور معاصرِ وى پذيرش هدايا و عطاياى شاهان صفوى را بر كركى ايراد مىدانستند و دليل آنها جائر بودن حكومت صفويه بود. كركى براى توجيه كارِ خود در اين مورد، هيچگاه درصدد اثبات مشروعيت دولت صفوى برنمىآيد، بلكه با پذيرش جاير بودن صفويان و مفروض گرفتن آن، درصدد اثبات اين است كه پذيرش هدايا و عطايا از سلاطين جور به كلى جايز است و مستند او سيره امام حسن و امام حسين عليهما السلام بود كه هداياى معاويه را مىپذيرفتند. در حقيقت او صفويان را با معاويه مقايسه مىكند تا جواز دريافت هداياى آنها را ثابت كند. يكبار كه قطيفى از پذيرفتن هداياى شاه طهماسب خوددارى مىكند به او مىگويد: «نه شاه از معاويه بدتر است و نه تو از امام حسن بهترى. چگونه است كه امام حسن عليه السلام هديه معاويه را مىپذيرد و تو هديه شاه را نمىپذيري1!» در حالى كه در صورت پذيرش مشروعيت صفويان اصولاً بحث جواز يا عدم جواز پذيرش هدايا و يا جواز همكارى پيش نمىآيد.
در بحث خراج نيز او پرداخت خراج به دولت جور را به علت عهدهدارى امور عامه مسلمين جايز و حتى واجب مىشمارد. در اينجا نيز او اشارهاى به مشروعيت صفويان ندارد، بلكه آنها را جائر تلقى مىكند و به منظور تأمين مصالح جامعه، پرداخت خراج را به آنها جايز مىشمارد. در اين بحثها عدم مشروعيت صفويان مفروض است و بحث بر سر چگونه برخورد كردن با اين دولت جائر است نه اثبات مشروعيت آن.
مسئله ديگرى كه مىتواند نشانه اعتقاد كركى به عدم مشروعيت صفويان محسوب شود، جهاد و بغى است. بنا به اعتقاد فقهاى شيعه جهاد
1. ميرزا عبداللّه افندى، رياض العلماء، ج 1، ص 15.