بزرگ اهل سنت بود. از جمله اين عالمان، مىتوان به جامى اشاره كرد كه از مشايخ نقشبنديه و از شعرا و علماى مشهور جهان اسلام است. سيفالدين احمد تفتازانى (916 ق.) نوه عالم بزرگ سعدالدين تفتازانى از علماى ديگر دوره تيمورى است كه به دست صفويان به قتل رسيد. ميرخواند و خواندمير از تاريخنويسان مهمّ اين دوره نيز، از علماى عصر تيمورى محسوب مىشوند. عالم ديگر هرات كه ظاهراً مذهب وى چندان مشخص نيست ملاحسين واعظ كاشفى (911 ق.) است. مير على شير نوايى وزير دانشمند تيموريان كه نقش زيادى در رونق و توسعه علمى هرات در دوره وزارت خود ايفا كرد، از ديگر دانشمندانِ در خور توجه است.
بهطور كلى در عصر تيمورى، بهخصوص دوره شاهرخ، مدارس علمى زيادى در شهرهاى ايران احداث شد كه بعضى از آنها هنوز پابرجا هستند1. در سمرقند، در دوره الغ بيك تيمورى دانشهاى رياضى و نجوم رشد خوبى داشتند اما بعد از وى روند رشد علمى سمرقند متوقف گرديد. در غرب ايران قزوين و تبريز به دليل مركزيت سياسى در دوره آق قويونلو و قره قويونلو علماى بزرگى را در خود جاى داده بودند. اوزون حسن (857 ـ 882 ق.) پادشاه آق قويونلو بسيارى از علماى وقت را به تبريز فرا خواند.
بعد از تسلط صفويه علماى سنى مذهب ايران يا شيعه شدند و چون خاندان دشتكى و شمسالدين خفرى به دولت جديد وفادار ماندند و يا اينكه به نواحى تحت تسلط ازبكان و عثمانيان پناه بردند. فضلاللّه ابن روزبهان خنجى از عالمان مشهور اين عصر است كه از ترس شمشير
1. ذبيحاللّه صفا، همان، ج 4، ص 83.