يا بَنِي إِسْرائِيلَ اذْكُرُوا نِعْمَتِيَ الَّتِي أَنْعَمْتُ عَلَيْكُمْ وَ أَوْفُوا بِعَهْدِي أُوفِ بِعَهْدِكُمْ وَ إِيَّايَ فَارْهَبُونِ (40)
40- اى فرزندان اسرائيل نعمتهايى را كه به شما ارزانى داشتم به خاطر بياوريد، و به پيمانى كه با من بستهايد وفا كنيد، تا من نيز به پيمان شما وفا كنم، (و در راه انجام وظيفه و عمل به پيمانها) تنها از من بترسيد.
داستان خلافت آدم در زمين و بزرگداشت او از سوى فرشتگان، و سپس فراموش كردن پيمان الهى و خارج شدن او از بهشت و همچنين توبه او را در آيات گذشته شنيديم، و از اين ماجرا اين اصل اساسى روشن شد كه در اين جهان، همواره دو نيروى مختلف حق و باطل در برابر هم قرار دارند و مشغول مبارزهاند، آن كس كه تابع شيطان شود، راه باطل را انتخاب كند، سرانجامش دور شدن از بهشت و سعادت و گرفتارى در رنج و درد است، و به دنبال آن پشيمانى.
به عكس، آنها كه خط فرمان پروردگار را بدون اعتنا به وسوسههاى شياطين و باطلگرايان ادامه دهند، پاك و آسوده از درد و رنج خواهند زيست.
و از آنجا كه داستان نجات بنى اسرائيل از چنگال فرعونيان و خلافت آنها در زمين، سپس فراموش كردن پيمان الهى و گرفتار شدن آنها در چنگال رنج و بدبختى، شباهت زيادى به داستان آدم دارد، بلكه فرعى از آن اصل كلى محسوب مىشود، خداوند در آيه مورد بحث و دهها آيه بعد از آن، فرازهاى مختلفى از زندگى بنى اسرائيل و سرنوشت آنها را بيان مىكند، تا آن درس تربيتى كه با ذكر سرنوشت آدم، آغاز شد در اين مباحث تكميل گردد.